25 Δεκεμβρίου

Ντιντορέρε ντιντορέρε

Τον καιρό τον έχω απαξιώσει σαν θέμα. Σαν θέμα συζήτησης.

Είναι που το έχω ταυτίσει με την αμηχανία στο ασανσέρ. "Λιακάδα σήμερα, ε;" "Ναι ναι. Παγώσαμε χθες".

Με τέτοιο ωραίο καιρό όμως σήμερα έξω και έναν ήλιο δεσπότη, βάζω τα μαύρα γυαλιά, φοράω τη φόρμα, βάζω και τα νέα ακουστικά στ' αυτιά και ξεκινώ για την παραλία για ένα μεσημεριανό τρέξιμο.

Τρέχω στο πεζοδρόμιο της παραλίας. Χαζεύω τη θάλασσα, χαζεύω τους μανιακούς της ρακέτας, χαζεύω τους φοίνικες από τους οποίους περναώ ξυστά. "Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα". Τρελλαίνομαι με τη μουσική. Ανοίγω το βήμα. Μού 'ρχεται να σηκώσω τα χέρια μου να πιάσω τους φοίνικες καθώς περνάω από κάτω. Δεν το κάνω. Άσε μη με δει κανένας γνωστός να κάνω σα χαζοχαρούμενο.

Φτάνω στο "Φιλοξένια", επιστρέφω, ο ήλιος τώρα κόντρα. Στα ακουστικά το "living on my own" με πάει ακόμα πιο γρήγορα.

Ρε γαμώτο είναι ωραία.

Θυμήθηκα μια συνέντευξη του Άρη Δαβαράκη που έλεγε

πόσο ωραίο μπορεί να είναι

να μπορείς να περπατάς

και να τρως μια τυρόπιτα.

Πόσο μάλλον να τρέχεις.

Την επόμενη φορά θα πιάσω και τους φοίνικες.

Ticket to ride

φωτό: ζέλιγκ, Γαλλία, 2005

Η Β. είναι γύρω στα 45. Δουλεύει ως καθαρίστρια στο δημόσιο και ζει σε μικρή πόλη της επαρχίας. Η φύση δεν την προίκησε με ομορφιά αλλά με μια αγνή καρδιά.

Ο πρώτος της άντρας την χτυπούσε και αναγκάστηκε να τον χωρίσει. Η ατυχία αυτή δεν τη λύγισε. Προσπάθησε ξανά και αυτήν τη φορά ο δεύτερος άντρας της ήταν καλός μαζί της. Είχε όμως μια εύθραυστη υγεία και όταν πέθανε άφησε τη Β. μόνη της για δεύτερη φορά.

Για πολλή καιρό ήταν καταβεβλημένη έχοντας αφήσει τον εαυτό της στην τύχη του. Βρίσκει τη δύναμη όμως μέσα από τη δουλειά και τους συναδέλφους να ξαναρχίσει τη ζωή της.
Αυτή τη φορά η παρηγοριά και η παραμυθία είναι τα ταξίδια.
Ταξίδια που ποτέ δεν έκανε πριν στη ζωή της.
Γυρίζει στα ελληνικά νησιά, στην Ευρώπη, στην Τουρκία. Πάντα με τους περιγιητικούς συλλόγους της πόλης της.
Η Β. είναι ένας απλός άνθρωπος.
Και δε βγάζει ποτέ τα μαύρα.

Η γοητεία των λέξεων

Τη μαγική γοητεία των λέξεων
δεν τη συναντά κανείς μόνο στη λογοτεχνία ή στην ποίηση
αλλά και στη γλώσσα της επιστήμης.

Η δίαιτα των ακτών,
η παρενιαύσια καρποφορία του ελαιόδεντρου,
το πλοίο που παραβάλλει στο κρηπίδωμα,
το αμαξήλατο όχημα,
το δυναμικό των υδατοπτώσεων,
το παρυδάτιο πτηνό,
τα ευρύαλα ψάρια,
η μισγάγγεια,
το υδροχαρές φυτό,
οι αιολικές αποθέσεις,
η λευκάγεια,
το πλαγκτόν, το νηκτόν και το βένθος.

Άλλες;

Ο χειμώνας τό 'σκασε

φωτό: ζέλιγκ, Βερολίνο 2005

Σήμερα

2 Δεκεμβρίου

στην Καλαμάτα

σε πόναγε το κεφάλι σου

από τον πολύ ήλιο.

Φωτεινό

φωτό: Julia Margaret Cameron, Esme Howard, 1869

Ένα αστέρι

όσα σύννεφα

και να μπουν μπροστά του

όσα και να το σκοτεινιάσουν,

διατηρεί

το φως του

στο ακέραιο.

Με το πρώτο αεράκι

το βλέπω

να χαμογελά ξανά.

κλίνω το γόνυ

φωτό: ζέλιγκ

Χαζεύω ελληνικό σήριαλ.

Το μάτι μου πέφτει στο γόνατο της πρωταγωνίστριας.

Συνειδητοποιώ τί γοητεία μπορεί να κρύβει αυτό το παραμέλημενο σημείο του γυναικείου σώματος.

Κρύβει και δύναμη και ευαισθησία.

Στηρίζει ολόκληρο σώμα αλλά σε οδηγεί και στις γάμπες.

Θυμήθηκα μια βόλτα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου είχα ξανακάνει αυτή τη σκέψη και είχα αρχίσει να φωτογραφίζω τα γόνατα των αγαλμάτων.

Χάρμα οφθαλμών "το γόνυ".

Είτε το περιεργάζεσαι στα μαρμάρινα αγάλματα

είτε στη Νικόλ Κίντμαν.

Επέτειος

Βιέννη, 2007. φωτό: ζέλιγκ


Σε μερικές ημέρες γιορτάζω.
Ένα χρόνο σε αυτό το σπίτι.
Ένα σπίτι που βρήκα μόνος, στο οποίο μετακόμισα μόνος, που διακόσμησα μόνος, που μένω μόνος.
Λέω να πω στο κορίτσι να έρθει. Να γιορτάσουμε.
Μάλλον όχι.

Θα βάλω τους Beirut να παίζουν - κάπως σιγά όμως για να μην ενοχλώ τις γιαγιάδες δίπλα,
θα ανοίξω τη μαυροδάφνη που την έχω από τον ημιμαραθώνιο της Πάτρας,
δεν θα ανοίξω την τηλεόραση,
δεν θα σηκώνω τα τηλέφωνα,
θα ξαπλώσω στον μωβ καναπέ,
και έτσι όπως θα περνάει ήσυχα και σιωπηλά η βραδυά,
θα μπορώ να χαίρομαι
που κατάφερα να κάνω τα πράγματα που ήθελα
ακολουθώντας
την απλή αυτή επιλογή.

Μόνιμη στήλη

Το δελτίο του ΤΕΕ (Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας) είναι ένα φυλλάδιο που αποστέλλεται σε όλους τους μηχανικούς. Εκδίδεται εβδομαδιαίως με σκοπό την ενημέρωση επάνω σε επαγγελματικά θέματα. Μεταξύ των άλλων θεμάτων υπάρχει και η στήλη "εκείνοι που φεύγουν". Δε μου αρέσει ο όρος νεκρολογία αλλά περί αυτού πρόκειται: φίλοι ή συνάδελφοι κάποιου αποθανόντος μηχανικού γράφουν γι' αυτόν ένα δημόσιο αποχαιρετισμό. Συχνά το κείμενο συνοδεύει και μια φωτογραφία.

...

Σταματάω πάντα σε αυτήν τη σελίδα.

Κοιτάζω τη φωτογραφία, το όνομα.

Με ξαφνιάζει που

σε κάθε τεύχος, κάθε εβδομάδα, πάντα υπάρχει κάποιος σ' αυτήν τη σελίδα.

Ξεχνάω ότι

τα περιεχόμενα την έχουν

στις μόνιμες στήλες.

Shandy Rock - James Blunt - Verdana και ξανά Σάντυ Ροκ

Amstel με γεύση λεμόνι ή αλλιώς Shandy Rock - Πού πάω και τα βρίσκω; - Μια χοντρή στον καθρέφτη - Του αυτοκινήτου - Οι φωτεινές ταμπέλες των κρεοπωλείων - Give me reason but don't give me choice - απ' τον Blunt - BUY NOW FROM AMAZON - Το σπίτι όταν γυρίζω μυρίζει ακόμα απ' το μεσημεριανό φαΐ - (Να βάλω διαλυτικά και τόνο στο φαΐ - αλλά πάλι, πάει ο τόνος στις φακές;) - Να βάλω και τη γραμματοσειρά Verdana; - Σαν βρισιά ακούγεται " Ίσα μωρή Verdana!" - Βlog και TV μαζί - Η Θάλεια Μάτικα φιλιέται με τον κύριο μισή-ώρα-κήρυγμα - Όχι κι έτσι ρε Θάλεια! - Όχι μ' αυτόν! - (Δέκα λεπτά μάλλον είναι - Το κήρυγμα - δεν τον είχα και για παραπάνω) - Φταίει που το μοναδικό τραπέζι στο σπίτι είναι της κουζίνας - Τα έχω ανακατέψει - Και ανακατεύτηκα κι εγώ - Μάλλον με χάλασε - Η Shandy Rock.

Αλυσίδα

Cameron - Prayer and Praise, 1865




αλυσίδα βλεμμάτων




[ H Julia Margaret Cameron ήταν από τις πρωτοπόρους φωτογράφους του 19ου αιώνα. Άρχισε να φωτογραφίζει γύρω στα 40 όταν έλαβε σαν δώρο από την κόρη της μια φωτογραφική μηχανή. Το σημαντικό είναι ότι διαμόρφωσε μια αισθητική για την φωτογραφία έχοντας υπόψιν της μόνο έργα ζωγράφων. ]

Μπαίνει

Χαμογελάει
Μου περνάνε όλα.


Εντάξει

Δυστυχώς την υπέροχη αυτή φωτογραφία την είχα κατεβάσει πολύ παλαιότερα και δεν κατέγραψα τον φωτογράφο. Ας με συγχωρέσει.

διάβαση

Willy Ronis - Fondamente Nuove, Venice, 1959

Έρχονται μερικοί άνθρωποι

- κάποιες στιγμές -

και σου δείχνουν το δρόμο

τη στιγμή ακριβώς που το χρειάζεσαι.

Δε σε σπρώχνουν,

δε σε παροτρύνουν να κάνεις κάτι κόντρα σε αυτό που είσαι

- εκεί έγκειται η ευφυΐα τους.

Σου δείχνουν το δρόμο, σε πιάνουν απ' το χέρι

και λίγο πριν κάνεις το πρώτο βήμα

απομακρύνουν αθόρυβα το χέρι τους

και σε αφήνουν μόνο

να διασχίσεις την ξύλινη γέφυρα που τρέμει.

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

φωτό: zelig

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες

ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο

τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες

και το καινούργιο πάν να δουν διϋλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη

στην αγκαλιά της γης

στου κόσμου το μπαλκόνι

ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία

κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα

τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία

άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη

στην αγκαλιά της γης

στου κόσμου το μπαλκόνι

ποτέ μην ξαναβγείς.

Νίκος Γκάτσος

BLOG ACTION DAY - BLOG ACTION DAY

Σκανδαλίδης ο ερωτικός

Ξεκίνησα το blog έχοντας ως κανόνα ότι θα προσπαθώ να μην γράφω για την τρέχουσα επικαιρότητα.
Ιδιαίτερα την πολιτική ή την τηλεοπτική.
Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση και για τα δύο.

Το είδα στην ΤV λοιπόν,
και αμέσως πετάχτηκα,
γιατί μου φάνηκε εξόχως πολιτικό - επιτέλους μια ξεκάθαρη θέση:
"Ερωτικός εμφανίστηκε ο Σκανδαλίδης".

Δεν μου πήρε πολύ ώρα.
Είχε εμφανισθεί κι αυτός ενωτικός.

Κουΐζ

η λέξη μνημόσυνο
συνδέεται
με το μνήμα
ή
με τη μνήμη;

δεν θέλω να μου το πουν τα λεξικά
ούτε
και να το μάθω μόνος μου.

Μια ζωή την έχουμε

Πιο μικρός είχα κόλλημα με τον Δημήτρη Χορν. Είχα δει όλες τις ταινίες του, είχα αγοράσει φωτογραφία του - πορτραίτο από τον Μεγαλοκονόμο και την είχα κρεμάσει στο σπίτι, είχα αγοράσει μια βιογραφία του και κυρίως στενοχωριόμουν που δεν τον είχα προλάβει στο θέατρο. Τυπική περίπτωση κολλήματος. Δεν τον θαύμαζα τόσο γιατί ήταν πολύ καλός ηθοποιός όσο για τον χαρακτήρα που είχε πλάσει στις ταινίες "Αλοίμονο στους νέους" και στο "μια ζωή την έχουμε".

Με τον καιρό άρχισε να φεύγει το κόλλημα (δεν υπήρχε πια τροφοδότηση με "νέο υλικό" αφού είχε εκλείψει πια η φυσική του παρουσία) αλλά η συμπάθεια προς αυτόν παρέμενε. Εγώ μεγάλωνα αλλά συνέχιζα να βλέπω τις ίδιες ταινίες, να αποστηθίζω τα ίδια λόγια, να μιμούμαι τις ίδιες γκριμάτσες - ξανά και ξανά. Ακόμη και σήμερα συνεχίζω να τον χαζεύω στην τηλεόραση όποτε τύχει να τον πετύχω σε συνέντευξη ή σε ταινία. Σήμερα βρήκα και αυτή τη καταπληκτική φωτογραφία με την Λαμπέτη: Μόλις προσέξεις το δεξί της χέρι, νομίζεις ότι κοιτάς εικόνισμα.

Μου συμβαίνει μάλλον αυτό που συμβαίνει σε όλους σε σχέση με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο: έχοντας μεγαλώσει μαζί του είναι δύσκολο να τον απαρνηθείς, τον κοιτάς και βλέπεις κάτι οικείο, κάτι δικό σου. Μπαίνεις κι εσύ στο καρέ κι αρχίζεις να λες τα λόγια. Κρατάς την καπαρντίνα στα χέρια, κατεβαίνεις τον Εθνικό κήπο και συναντάς τη Λαμπέτη λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο. Θυμάστε λίγο τα παλιά και κατόπιν σου λέει "Συγνώμη Παύλο, πρέπει να φύγω με περιμένουν τα παιδιά μου". Κι εσύ απαντάς: " Ω, συγνώμη. Εμένα δεν με περιμένει κανείς." Χαμογελάς, προχωράς, και μένεις μόνος. Τα έχεις καταφέρει, έζησες για λίγο σαν τον ήρωά σου. Έμεινες μόνος.

Βαφτίσια

Τα διακοσμητικά για το σπίτι δεν τα πολυσυμπαθώ.

Αυτό όμως μου άρεσε αμέσως.

Πρέπει όμως να του βρω ένα όνομα.

"Φλέξυ";

ή μήπως "ξύλινος"

ή κάτι άλλο;

δε μου 'ρχεται καμιά ιδεά.

Όσοι πιστοί ..βοηθήσετε!

Ορίζοντας

Ξαναείδα αυτήν την παλιότερη φωτογραφία τραβηγμένη στο Boccadasse κοντά στη Γένοβα. Πήγα να διορθώσω τον στραβό ορίζοντα. Λάθος. Ξανακοιτάζω μόνο του τον άνθρωπο και μου φαίνεται εντάξει.

Όσο στέκομαι μόνος μου να κοιτάζω τη θάλασσα όλα φαίνονται ίσια. Μπαίνω στο κάδρο, μπαίνω στο περιβάλλον μου και κάτι πάει στραβά. Δεν στέκομαι πια καλά. Ο περιβάλλον χώρος μου λέει πως δεν στέκομαι πια καλά.

Κοιτάζω, λέει, ένα στραβό ορίζοντα.

ορισμοί: λοβοτομή

Η λοβοτομή είναι μια χειρουργική επέμβαση με την οποία ο γιατρός αποκόπτει τις νευρικές ενώσεις ανάμεσα στους μετωπιαίους λοβούς και στον υπόλοιπο εγκέφαλο. Με τον τρόπο αυτό απενεργοποιεί ορισμένες σημαντικές λειτουργίες του εγκεφάλου.

Την εφηύρε το 1935 ο Πορτογάλος νευροχειρουργός Έγκας Μόνιτζ, ο οποίος άρχισε να την εφαρμόζει πειραματικά σε ασθενείς του ψυχιατρείου της Λισσαβόνας. Η εφεύρεση αυτή του χάρισε το Βραβείο Νομπέλ το 1949, αν και σήμερα η πρακτική αυτή επικρίνεται σφοδρά. Ο Μονίτζ παρατήρησε ότι τα συμπτώματα σοβαρών νοητικών ασθενειών όπως η σχιζοφρένεια εξαφανίζονταν άμεσα σε ανθρώπους στους οποίους είχε γίνει λοβοτομή. Εντούτοις υποτίμησε το γεγονός ότι οι βλάβες που προκαλούνταν στον εγκέφαλο ήταν πολύ μεγαλύτερες από τα οφέλη. Μετά τη θεραπεία πολλοί ασθενείς γίνονταν φυτά. Παρ’ όλα αυτά, η λοβοτομή εφαρμόστηκε ευρέως μέχρι τη δεκαετία του 1950 σε χιλιάδες ανθρώπους που υπέφεραν από νοητικές παθήσεις καθώς και σε υπερδραστήρια παιδιά και κρατουμένους που θεωρούνταν επικίνδυνοι. Στους μεγαλύτερους υποστηρικτές της λοβοτομής στις ΗΠΑ συγκαταλέγεται ο γιατρός Ουόλτερ Φρίμαν. Τη δεκαετία του 1950 περιδιάβαινε στη χώρα για να κάνει χιλιάδες λοβοτομές με μια γρήγορη τεχνική δικής του επινόησης. Χρησιμοποιούσε μια μικρή μύτη τρυπανιού με την οποία διείσδυε από το αφτί στο κρανίο. Αφού έφτανε στον μετωπιαίο λοβό, έκοβε τα επίμαχα νεύρα χτυπώντας απότομα το τρυπάνι με ένα μικρό σφυρί.
(πηγή: http://www.focusmag.gr 3-4-07)

και μετά πάμε σε αυτό
http://www.hri.org/E/1998/98-04-07.dir/keimena/world/world2.htm

Τρίχες

Οι εκλογές μού φέρνουν πλήξη.

Ειδικά οι τηλεοπτικές.

Προτιμώ να αναζητώ τέτοιες ειδήσεις.

".. διαβάσαμε στους New York Times την αποφασιστικότητα με την οποία νεαρά κορίτσια και αγόρια προσφέρουν τα μαλλιά τους προκειμένου να γίνουν περούκες στα κεφάλια παιδιών και γυναικών καρκινοπαθών. Στις ΗΠΑ δραστηριοποιούνται ήδη τέσσερις μεγάλες ανθρωπιστικές οργανώσεις, με γνωστότερη τις "Μπούκλες της αγάπης" (Locks of Love), όπου μπορεί κάποιος να διαθέσει την κόμη του, προκειμένου αυτή να σκεπάσει το γυμνό κεφαλάκι ενός άρρωστου παιδιού με καρκίνο, αλλωπεκίαση ή άλλη ασθένεια που μπορεί να προκαλεί απώλεια μαλλιών. Κι αυτή η χαρά της προσφοράς είναι άμεση και ουσιαστική".

(Μαρία Σωνίδου- Καθημερινή 8-9-2007)

http://www.locksoflove.org/

http://www.wigsforkids.org/

http://www.beautifullengths.com/

Βαγδάτη

όλη την ημέρα πέταγαν ελικόπτερα πάνω από την πόλη,
το μπαλκόνι γεμάτο στάχτες,
μια καπνίλα στην αέρα.

Λευκό

φωτ. Dionisy ierei

Το κορίτσι είπε ότι ψυχοπλακώθηκε χθες,
η θάλασσα είχε κύμα χθες

σήμερα
είναι καιρός για ηρεμία
και όμορφες εικόνες.

Ζωή

Κάθεσαι στην παραλία. Βράδυ. Το κορίτσι αγκαλιά. Φυσάει και αέρας. Τα πόδια στην άμμο, τα μάτια στ’ αστέρια. Χωρίς σοβαρές έγνοιες.
Πριν δυο ώρες έμαθες για δυο περιστατικά σε γνωστά άτομα. Λευκαιμία και διαβήτης τύπου Α. Σε νέα κοπέλα, σε μικρό παιδί.
Φιλιέσαι. Επιστρέφεις σπίτι. Τρως το καρπούζι. Γράφεις στο μπλογκ. Κάνεις τη δυστυχία του άλλου συγκίνηση. Βάζεις το τραγούδι το αργό να παίζει. Και πέφτεις για ύπνο.
Κάπου πιο μακριά, κάποιος τρυπάει το παιδί του καθημερινά μέχρι να βρει τη σωστή δόση ινσουλίνης. Μια κοπέλα κάνει τη δεύτερη χημειοθεραπεία της. ‘‘Να γραφτούμε δότες μυελού των οστών.’’
Αύριο θα πας και για μπάνιο. ‘‘Θέλω να φτάσω τα τριάντα - τα μετράω!’’
Το δεκαπενταύγουστο κανονίζεις για βόλτα στον Ταΰγετο με τα ποδήλατα.

Ζωή και αρρώστια μαζί. Κλειδιά στον ίδιο κρίκο.

Πριν τα ποδήλατα να ανάψω ένα κερί.
Τουλάχιστον αυτό.

Φανέρωσέ μου την αγάπη που κρύβεις πίσω από τη μάσκα που φοράς

Με το φίλο Γιάννη το είχαμε συζητήσει πολλές φορές και συμφωνούσαμε: Περιμέναμε να δούμε πότε θα περάσει αυτή η γελοία μόδα με τα γυαλιά ηλίου-μάσκα. Δείχνει άσχημα τα γυναικεία πρόσωπα, κρύβει τους ανθρώπους και τους κάνει να φαίνονται σαν μόλις να κατέβηκαν από το διαστημόπλοιο - ειδικά αυτούς που έχουν και ένα υπεροπτικό υφάκι.

"Δεν πάει άλλο. Μια αηδία και μισή".

"Οι γυναίκες είναι ικανές να φορέσουν τα πάντα αρκεί να είναι στη μόδα".

Όμως,

μόλις είδα και τα μάτια της αγαπημένης να φορούν τα γυαλιά-μάσκα, σαν να άλλαξα κάπως γνώμη.

Α ρε έρωτα πώς μας ξεφτιλίζεις έτσι.

Dionisy ierei

Με αρκετή καθυστέρηση: Η φωτογραφιά στο πάνω μέρος του μπλογκ οφείλεται στο ρώσο ιερέα Διονύσιο. Φωτογραφίες του βρήκα τυχαία στο http://www.orthphoto.net/.

Όσο για τη σημερινή φωτογραφία,
του ιδίου,
πόση αγάπη πρέπει να έχεις
για να καταφέρεις μια τέτοια φωτογραφία;

τί γίνεται ο άνθρωπος όταν πεθαίνει

Με την κακή συνήθεια να προσπαθώ να διαβάσω ενόσω μαγειρεύω,
(καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να πέσει το βιβλίο μέσα στις φακές που βράζουν ή να λερωθεί το βιβλίο με σάλτσα ντομάτας)
ανακαλύπτω καμιά φορά αξιοπερίεργα πράγματα.

Διαβάζοντας μια γεωλογική μελέτη
ανακάλυψα τυχαία την κατάληξη που έχει ο άνθρωπος μετά το θάνατό του.

Μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο: ".. στις περιοχές ακατάλληλες για δόμηση περιλαμβάνονται οι περιοχές που καλύπτονται από ανθρωπογενείς αποθέσεις, όπως κοιμητήρια, χωματερές καθώς και περιοχές.. κ.λ.π."

Ανθρωπογενής απόθεση λοιπόν.
Αυτό γινόμαστε όταν ανακατευόμαστε με το χώμα.
Πεθαίνω δηλαδή, ενώνομαι με τους υπόλοιπους και γίνομαι χώμα, πέτρωμα, γεωλογικός σχηματισμός.
Μου αρέσει αυτό. Ακούγεται πιο προσιτό απ' ότι να πηγαίναμε στον ουρανό.
"Χους ει και εις χουν απελεύσει."


Ανακατεύω άλλη μια φορά τις φακές.

Τα πόδια της

Bresson - Μartine's legs (1968)

Μπήκε χαμογελαστή και κάθισε στο μωβ καναπέ.

Το αστείο το είχα έτοιμο: "Καναπές χρώματος νεκροταφί" είπα. Γέλασε λίγο.

-Θα πιεις κάτι;

-Μπα. Όχι ευχαριστώ.

Έβγαλε τα παπούτσια και ανέβασε τα πόδια στον καναπέ.

Φορούσε φούστα και φάνηκαν περισσότερο τα πόδια της.

Όμορφα γόνατα - όμορφες γάμπες.

Μου θύμισε μια φωτογραφία του Kertesz. Ή κάποιου άλλου - δεν θυμάμαι.

Της το είπα.

Έκατσε ώρα.

Όμορφος

Πως να περιγράψεις αυτούς τους ανθρώπους;
Αυτούς που μέσα από τις δύσκολες στιγμές καταφέρνουν να υπομένουν τη ζωή όπως έρχεται. Άλλοτε ανήμποροι, άλλοτε παγιδευμένοι, άλλοτε μπορεί και δειλοί.

Η κοπέλα που σε κρατά αγκαλιά και σε κάνει να νιώθεις ότι μόνο εσύ υπάρχεις γι' αυτή. Που χαμογελά και σε φιλά τρυφερά αλλά ξέρει ότι μπορεί και να την αφήσεις. Το ξέρει.
Ο νεαρός φίλος που επέλεξε να πάρει τα χωράφια του πατέρα του. Που ξέρει πως όταν λέει οτι είναι αγρότης οι γυναίκες θα στέκονται κάπως απόμακρες. Που χαμογελά και λέει "δεν πειράζει".
Η ήρεμη και συγκαταβατική συνάδελφος που την φορτώνουν συνεχώς δουλειά. Που χαμογελά και υπομένει.
Ο θείος που έχασε το βρέφος του από άγνωστη ασθένεια και έδωσε το κορμάκι του παιδιού για έρευνα. Που σκυβει το κεφάλι και χαμογελάει αμήχανα, να ξορκίσει την ιστορία του παρελθόντος.

Πως να περιγράψεις αυτούς τους ανθρώπους;
Στις μικρές ή τις δύσκολες στιγμές τους;
Που ξέρουν να υπομένουν με ένα χαμόγελο;

Θα τους έλεγα όμορφους.

η ανάσα που θαμπώνει το τζάμι

Πριν απο 75 χρόνια o William Beebe έγινε ο πρώτος επιστήμονας που καταδύθηκε στην άβυσσο. Είχε καταφέρει να φτιάξει ένα βαθυσκάφος και μετά από πολλές προσπάθειες καταδύθυκε σε βάθος 923 μέτρων στη θάλασσα των Βερμούδων. Παγκόσμιο ρεκόρ για την εποχή.

Στο βυθό ήρθε σε επαφή με έναν κόσμο άγνωστο έως τότε: ψάρια-τέρατα με δόντια σαν βελόνες, ασημόχρωμα χέλια, περίεργες μέδουσες και εξωπραγματικά θαλάσσια όντα.
Δεν υπήρχε φωτογραφική μηχανή εκείνη την εποχή να λειτουργήσει σε τέτοιες συνθήκες. Έτσι ο Beebe ζωγράφισε τα πιο περίεργα από τα είδη που είδε.
Οι συνάδελφοί του τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία, μερικοί είπαν πως υπερβάλλει ενώ υπήρξε και καποιος που υποστήριξε ότι η ανάσα του θάμπωνε το τζάμι και παραμόρφωνε τις εικόνες που έβλεπε.
Μετά από χρόνια και έπειτα από αμέτρητες καταδύσεις και φωτογραφίες, τα σκίτσα της αβύσσου του Beebe θα αποδεικνύονταν αληθινά.

Βυθίζεσαι στα ρίσκα σου, συγκρούεσαι με τον εαυτό σου για να καταλάβεις τί είναι αυτό που πας να κάνεις, έρχεσαι φάτσα με το άγνωστο. Αυτοί που θα έπρεπε να σε στηρίζουν δε θέλουν να σε καταλάβουν - λες και κλέβεις κάτι από τη δική τους τόλμη. Κι όμως, βγαίνεις στην επιφάνεια νικητής και κυρίως χαρούμενος.

Χαρούμενος που στη ζωή σου, λιγότερο ή περισσότερο σημαντική από του William Beebe, κατάφερες να κάνεις αυτό που ήθελες.
Κατάφερες να αφήσεις στη ζωή σου το δικό σου αποτύπωμα.
Τη δική σου ανάσα.

Ana Ivanovic

Από τένις δεν σκαμπάζω πολλά.

Παρακολουθώ βέβαια τελικούς σε τουρνουά και σε ολυμπιάδες και όποτε κάτι μου τραβήξει το ενδιαφέρον (όσο συχνά δηλαδή βλέπω και γυναικείο μπιτς βόλεϊ).

Βλέποντας Rolland Garros πέτυχα την Ana Ivanovic.

Μια 20χρονη τενίστρια από τη Σερβία που καταφέρνει και φτάνει στον τελικό.

Με ωραία πόδια και ωραίο αθλητικό σώμα που "βρωμάει υγεία", χωρίς να είναι το sex symbol τύπου Kournikova.

Όταν χάνει μοιάζει με έφηβη που της στέρησαν τη σαββατιάτικη έξοδο και όταν κερδίζει σφίγγει τη γροθιά και κρατάει ένα χαμόγελο για την πάρτη της.

Χαίρεσαι να την βλέπεις, ειδικά όταν φοράει την σκούρα εμφάνιση με την ροζ ρίγα.

Θα την δω ξανά στον τελικό

(9-6-2007 - 16:00).

Ωραίο το τέννις.

Ωραίο.

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

• ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Καλό ταξίδι Αμαλία

Έφυγε από τη ζωή η Αμαλία Καλυβίνου. Επειδή οι συγγραφείς τα καταφέρνουν καλύτερα σε τέτοιες περιπτώσεις, αναδημοσιεύω το πλήρες κείμενο του Νίκου Δήμου.

" Ένα λουλούδι για την Αμαλία "
Η Αμαλία Καλυβίνου κηδεύεται σήμερα στις 12:30 στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά, περιοχή Χαραυγή.

Η Αμαλία ησύχασε. Εμείς;

Ήταν δύο φορές άτυχη. Της έλαχε ένα σπάνιο, δυσδιάγνωστο και δολοφονικό νόσημα, έτυχε να πέσει και σε κακούς ή αδιάφορους γιατρούς που την βασάνισαν απάνθρωπα.

Στην δίκαια αγανάκτησή της έφτασε στο (άδικο) συμπέρασμα ότι: "Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι,ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία.Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα".Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο,η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ."

Η οργή της ξεσήκωσε το πανελλήνιο. Για πρώτη φορά ένα ελληνικό blog (http://fakellaki.blogspot.com) δημιούργησε πρωτοσέλιδες ειδήσεις. Όσοι είχαν υποφέρει από ιατρικά λάθη, αδιαφορία, επιπολαιότητα και εκμετάλλευση, ταυτίστηκαν μαζί της. Χιλιάδες σχόλια στο blog της.

Όλα αυτά δεν την βοήθησαν να επιζήσει. Της έδωσαν ικανοποίηση και δικαίωση, αλλά δεν μπορούσαν να αναστρέψουν την πορεία μίας δολοφονικής νόσου. (Όχι - δεν την σκότωσαν οι κακοί γιατροί - απλώς την βασάνισαν. Και βρέθηκαν αρκετοί καλοί γιατροί που την βοήθησαν).

Η Αμαλία αφήνει πίσω μία βαριά κληρονομιά. Με το blog της άνοιξε ένα δρόμο. Για περισσότερη δικαιοσύνη (αν όχι Θεία - τουλάχιστον ανθρώπινη). Για περισσότερη συνειδητοποίηση, ευσυνειδησία και ανθρωπιά. Τόσο από τους γιατρούς, όσο κι από όλους εμάς.

Το τελευταίο δημοσιευμένο της post ζητάει: "Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση". πόσο πρόσκαιρη είναι η δημοσιότητα που κέρδισε - και ζητάει να μην πάει χαμένη.

Γεννήθηκε για να υποφέρει. Ας μας οδηγήσει σε λιγότερο πόνο.

Shift+Life

Τα ΝΕΑ δημοσίευσαν σήμερα μια απίστευτη ιστορία.
Ο Τζον Μπάντρικ από τη Μεγάλη Βρετανία ζούσε, λέει,
επί ένα χρόνο περιμένοντας το μοιραίο: οι γιατροί είχαν διαγνώσει καρκίνο στο πάγκρεας και του είχαν δώσει περιθώριο ζωής μόνο λίγους μήνες.
Έτσι, ο Μπάντρικ ξεκίνησε να ζει σαν ετοιμοθάνατος.
Παράτησε τη δουλειά, πούλησε το αυτοκίνητο, ξεκίνησε τα ταξίδια με τη γυναίκα του, ξόδεψε όλα τα χρήματά του.
Μέχρι που δώρισε και όλα τα ρούχα του καθώς, όπως έλεγε,
μόνο ένα κοστούμι θα του χρειαζόταν στο τέλος.
Αποδείχθηκε όμως πως οι γιατροί είχαν λάθος.
Ο Τζον έπασχε μόνο από μια παγκρεατίτιδα.
Τώρα, συνεχίζει η είδηση, ζητεί αποζημίωση για εσφαλμένη διάγνωση.

Πρέπει να είναι η μοναδική περίπτωση ασθενούς
που ενώ νίκησε τον καρκίνο
αναφώνησε
"θέλω τη ζωή μου πίσω"

Canon EOS 33V

Κάποιος τη βούτηξε.
Τη φωτογραφική μηχανή.
Την ξέχασα στο μπαρ ενός ξενοδοχείου σε μια καρέκλα. Έφυγα
και όταν το θυμήθηκα και ξαναγύρισα, είχε κάνει φτερά.
Κάποιος τη βούτηξε.

Βέβαια

υπάρχει ένας Πατέρας της Εκκλησίας
που λέει ότι
αν σε κλέψουν και δεν οργισθείς
είναι σαν να κάνεις φιλανθρωπία.

Eleanor

O Harry Callahan (αμερικανός φωτογράφος, 1912-1999) φωτογράφιζε πολύ συχνά τη γυναίκα του, την Eleanor. Στο σπίτι, στο δρόμο, ντυμένη, γυμνή, σε κάθε πιθανή θέση, σε κάθε πιθανή στάση. Ακόμα και στις φωτογραφίες τοπίου, η Eleanor υπήρχε κάπου στο βάθος, μικροσκοπική, αλλά πάντα εκεί.
Η γέννηση της κόρης του δεν άλλαξε τη μονοτροπία του. Φωτογράφιζε και τις δυο με την ίδια ζέση σε διάφορα μέρη της Αμερικής στα διάφορα ταξίδια τους.

Η Eleanor δεν ήταν πια μοντέλο, ήταν μέρος του κόσμου του.

Πριγκίπισσα

Πριν δύο χρόνια, στις αθλητικές σελίδες μιας εφημερίδας
έπεσα επάνω σε αυτήν την είδηση.
Έκοψα το απόκομμα και το κράτησα.
Η αθλητική η είδηση με τα γκολ, τους αντιπάλους και το αποτέλεσμα έχασε πια το νόημά της.
Αλλά η πραγματική είδηση ήταν αλλού.

πρώτη φορά

ήρθα κι εγώ

στο καινούργιο παιχνίδι
στο νέο μέσο.

άχαρο βέβαια
μόλις που ξεκινάω να συλλαβίζω ως μπλογκέρ και
στις πρώτες τρεις λέξεις η μία να είναι "εγώ".
- στις τρεις η μία δώρο.
έτσι δεν μαζεύουν και οι καινούργιες πιτσαρίες κόσμο;

καλώς με.