διάβαση
Willy Ronis - Fondamente Nuove, Venice, 1959Έρχονται μερικοί άνθρωποι
- κάποιες στιγμές -
και σου δείχνουν το δρόμο
τη στιγμή ακριβώς που το χρειάζεσαι.
Δε σε σπρώχνουν,
δε σε παροτρύνουν να κάνεις κάτι κόντρα σε αυτό που είσαι
- εκεί έγκειται η ευφυΐα τους.
Σου δείχνουν το δρόμο, σε πιάνουν απ' το χέρι
και λίγο πριν κάνεις το πρώτο βήμα
απομακρύνουν αθόρυβα το χέρι τους
και σε αφήνουν μόνο
να διασχίσεις την ξύλινη γέφυρα που τρέμει.
6 σχόλια:
Το βλέπω, το ξαναβλέπω, και μόνο να σιωπήσω μπορώ ...
εντάξει.
έχουμε κι εμείς τα κολλήματά μας.
[σαν να μου φαίνεται ότι η ιντερνετική
blogο-ψυχοθεραπεία
δεν πετυχαίνει..]
Τα κολλήματά μας και τα ξε-κολλήματά μαςείναι ό,τι έχουμεκαι δεν έχουμε.
Η ιντερνετική είναι συντηρητική θεραπεία, και όχι αγωγή εφόδου.
Φάσεις είναι αυτές, τις ακούμε και μας λένε.
Κι αν αντέχουμε πράττουμε ...
Και καθώς τη διασχίζεις, με την καρδιά να τρέμει πιο πολύ,
αισθάνεσαι το ήρεμο βλέμμα τους ακουμπησμένο στον ώμο σου
και ξέρεις, ότι το χαμόγελό τους σε προστατεύει...
το συμπλήρωσες πολύ ωραία.
:-)
Δημοσίευση σχολίου