Ντιντορέρε ντιντορέρε

Τον καιρό τον έχω απαξιώσει σαν θέμα. Σαν θέμα συζήτησης.

Είναι που το έχω ταυτίσει με την αμηχανία στο ασανσέρ. "Λιακάδα σήμερα, ε;" "Ναι ναι. Παγώσαμε χθες".

Με τέτοιο ωραίο καιρό όμως σήμερα έξω και έναν ήλιο δεσπότη, βάζω τα μαύρα γυαλιά, φοράω τη φόρμα, βάζω και τα νέα ακουστικά στ' αυτιά και ξεκινώ για την παραλία για ένα μεσημεριανό τρέξιμο.

Τρέχω στο πεζοδρόμιο της παραλίας. Χαζεύω τη θάλασσα, χαζεύω τους μανιακούς της ρακέτας, χαζεύω τους φοίνικες από τους οποίους περναώ ξυστά. "Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα". Τρελλαίνομαι με τη μουσική. Ανοίγω το βήμα. Μού 'ρχεται να σηκώσω τα χέρια μου να πιάσω τους φοίνικες καθώς περνάω από κάτω. Δεν το κάνω. Άσε μη με δει κανένας γνωστός να κάνω σα χαζοχαρούμενο.

Φτάνω στο "Φιλοξένια", επιστρέφω, ο ήλιος τώρα κόντρα. Στα ακουστικά το "living on my own" με πάει ακόμα πιο γρήγορα.

Ρε γαμώτο είναι ωραία.

Θυμήθηκα μια συνέντευξη του Άρη Δαβαράκη που έλεγε

πόσο ωραίο μπορεί να είναι

να μπορείς να περπατάς

και να τρως μια τυρόπιτα.

Πόσο μάλλον να τρέχεις.

Την επόμενη φορά θα πιάσω και τους φοίνικες.