Shandy Rock - James Blunt - Verdana και ξανά Σάντυ Ροκ

Amstel με γεύση λεμόνι ή αλλιώς Shandy Rock - Πού πάω και τα βρίσκω; - Μια χοντρή στον καθρέφτη - Του αυτοκινήτου - Οι φωτεινές ταμπέλες των κρεοπωλείων - Give me reason but don't give me choice - απ' τον Blunt - BUY NOW FROM AMAZON - Το σπίτι όταν γυρίζω μυρίζει ακόμα απ' το μεσημεριανό φαΐ - (Να βάλω διαλυτικά και τόνο στο φαΐ - αλλά πάλι, πάει ο τόνος στις φακές;) - Να βάλω και τη γραμματοσειρά Verdana; - Σαν βρισιά ακούγεται " Ίσα μωρή Verdana!" - Βlog και TV μαζί - Η Θάλεια Μάτικα φιλιέται με τον κύριο μισή-ώρα-κήρυγμα - Όχι κι έτσι ρε Θάλεια! - Όχι μ' αυτόν! - (Δέκα λεπτά μάλλον είναι - Το κήρυγμα - δεν τον είχα και για παραπάνω) - Φταίει που το μοναδικό τραπέζι στο σπίτι είναι της κουζίνας - Τα έχω ανακατέψει - Και ανακατεύτηκα κι εγώ - Μάλλον με χάλασε - Η Shandy Rock.

Αλυσίδα

Cameron - Prayer and Praise, 1865




αλυσίδα βλεμμάτων




[ H Julia Margaret Cameron ήταν από τις πρωτοπόρους φωτογράφους του 19ου αιώνα. Άρχισε να φωτογραφίζει γύρω στα 40 όταν έλαβε σαν δώρο από την κόρη της μια φωτογραφική μηχανή. Το σημαντικό είναι ότι διαμόρφωσε μια αισθητική για την φωτογραφία έχοντας υπόψιν της μόνο έργα ζωγράφων. ]

Μπαίνει

Χαμογελάει
Μου περνάνε όλα.


Εντάξει

Δυστυχώς την υπέροχη αυτή φωτογραφία την είχα κατεβάσει πολύ παλαιότερα και δεν κατέγραψα τον φωτογράφο. Ας με συγχωρέσει.

διάβαση

Willy Ronis - Fondamente Nuove, Venice, 1959

Έρχονται μερικοί άνθρωποι

- κάποιες στιγμές -

και σου δείχνουν το δρόμο

τη στιγμή ακριβώς που το χρειάζεσαι.

Δε σε σπρώχνουν,

δε σε παροτρύνουν να κάνεις κάτι κόντρα σε αυτό που είσαι

- εκεί έγκειται η ευφυΐα τους.

Σου δείχνουν το δρόμο, σε πιάνουν απ' το χέρι

και λίγο πριν κάνεις το πρώτο βήμα

απομακρύνουν αθόρυβα το χέρι τους

και σε αφήνουν μόνο

να διασχίσεις την ξύλινη γέφυρα που τρέμει.

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

φωτό: zelig

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες

ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο

τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες

και το καινούργιο πάν να δουν διϋλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη

στην αγκαλιά της γης

στου κόσμου το μπαλκόνι

ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία

κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα

τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία

άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη

στην αγκαλιά της γης

στου κόσμου το μπαλκόνι

ποτέ μην ξαναβγείς.

Νίκος Γκάτσος

BLOG ACTION DAY - BLOG ACTION DAY

Σκανδαλίδης ο ερωτικός

Ξεκίνησα το blog έχοντας ως κανόνα ότι θα προσπαθώ να μην γράφω για την τρέχουσα επικαιρότητα.
Ιδιαίτερα την πολιτική ή την τηλεοπτική.
Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση και για τα δύο.

Το είδα στην ΤV λοιπόν,
και αμέσως πετάχτηκα,
γιατί μου φάνηκε εξόχως πολιτικό - επιτέλους μια ξεκάθαρη θέση:
"Ερωτικός εμφανίστηκε ο Σκανδαλίδης".

Δεν μου πήρε πολύ ώρα.
Είχε εμφανισθεί κι αυτός ενωτικός.

Κουΐζ

η λέξη μνημόσυνο
συνδέεται
με το μνήμα
ή
με τη μνήμη;

δεν θέλω να μου το πουν τα λεξικά
ούτε
και να το μάθω μόνος μου.

Μια ζωή την έχουμε

Πιο μικρός είχα κόλλημα με τον Δημήτρη Χορν. Είχα δει όλες τις ταινίες του, είχα αγοράσει φωτογραφία του - πορτραίτο από τον Μεγαλοκονόμο και την είχα κρεμάσει στο σπίτι, είχα αγοράσει μια βιογραφία του και κυρίως στενοχωριόμουν που δεν τον είχα προλάβει στο θέατρο. Τυπική περίπτωση κολλήματος. Δεν τον θαύμαζα τόσο γιατί ήταν πολύ καλός ηθοποιός όσο για τον χαρακτήρα που είχε πλάσει στις ταινίες "Αλοίμονο στους νέους" και στο "μια ζωή την έχουμε".

Με τον καιρό άρχισε να φεύγει το κόλλημα (δεν υπήρχε πια τροφοδότηση με "νέο υλικό" αφού είχε εκλείψει πια η φυσική του παρουσία) αλλά η συμπάθεια προς αυτόν παρέμενε. Εγώ μεγάλωνα αλλά συνέχιζα να βλέπω τις ίδιες ταινίες, να αποστηθίζω τα ίδια λόγια, να μιμούμαι τις ίδιες γκριμάτσες - ξανά και ξανά. Ακόμη και σήμερα συνεχίζω να τον χαζεύω στην τηλεόραση όποτε τύχει να τον πετύχω σε συνέντευξη ή σε ταινία. Σήμερα βρήκα και αυτή τη καταπληκτική φωτογραφία με την Λαμπέτη: Μόλις προσέξεις το δεξί της χέρι, νομίζεις ότι κοιτάς εικόνισμα.

Μου συμβαίνει μάλλον αυτό που συμβαίνει σε όλους σε σχέση με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο: έχοντας μεγαλώσει μαζί του είναι δύσκολο να τον απαρνηθείς, τον κοιτάς και βλέπεις κάτι οικείο, κάτι δικό σου. Μπαίνεις κι εσύ στο καρέ κι αρχίζεις να λες τα λόγια. Κρατάς την καπαρντίνα στα χέρια, κατεβαίνεις τον Εθνικό κήπο και συναντάς τη Λαμπέτη λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο. Θυμάστε λίγο τα παλιά και κατόπιν σου λέει "Συγνώμη Παύλο, πρέπει να φύγω με περιμένουν τα παιδιά μου". Κι εσύ απαντάς: " Ω, συγνώμη. Εμένα δεν με περιμένει κανείς." Χαμογελάς, προχωράς, και μένεις μόνος. Τα έχεις καταφέρει, έζησες για λίγο σαν τον ήρωά σου. Έμεινες μόνος.