Τα πόδια της

Bresson - Μartine's legs (1968)

Μπήκε χαμογελαστή και κάθισε στο μωβ καναπέ.

Το αστείο το είχα έτοιμο: "Καναπές χρώματος νεκροταφί" είπα. Γέλασε λίγο.

-Θα πιεις κάτι;

-Μπα. Όχι ευχαριστώ.

Έβγαλε τα παπούτσια και ανέβασε τα πόδια στον καναπέ.

Φορούσε φούστα και φάνηκαν περισσότερο τα πόδια της.

Όμορφα γόνατα - όμορφες γάμπες.

Μου θύμισε μια φωτογραφία του Kertesz. Ή κάποιου άλλου - δεν θυμάμαι.

Της το είπα.

Έκατσε ώρα.

Όμορφος

Πως να περιγράψεις αυτούς τους ανθρώπους;
Αυτούς που μέσα από τις δύσκολες στιγμές καταφέρνουν να υπομένουν τη ζωή όπως έρχεται. Άλλοτε ανήμποροι, άλλοτε παγιδευμένοι, άλλοτε μπορεί και δειλοί.

Η κοπέλα που σε κρατά αγκαλιά και σε κάνει να νιώθεις ότι μόνο εσύ υπάρχεις γι' αυτή. Που χαμογελά και σε φιλά τρυφερά αλλά ξέρει ότι μπορεί και να την αφήσεις. Το ξέρει.
Ο νεαρός φίλος που επέλεξε να πάρει τα χωράφια του πατέρα του. Που ξέρει πως όταν λέει οτι είναι αγρότης οι γυναίκες θα στέκονται κάπως απόμακρες. Που χαμογελά και λέει "δεν πειράζει".
Η ήρεμη και συγκαταβατική συνάδελφος που την φορτώνουν συνεχώς δουλειά. Που χαμογελά και υπομένει.
Ο θείος που έχασε το βρέφος του από άγνωστη ασθένεια και έδωσε το κορμάκι του παιδιού για έρευνα. Που σκυβει το κεφάλι και χαμογελάει αμήχανα, να ξορκίσει την ιστορία του παρελθόντος.

Πως να περιγράψεις αυτούς τους ανθρώπους;
Στις μικρές ή τις δύσκολες στιγμές τους;
Που ξέρουν να υπομένουν με ένα χαμόγελο;

Θα τους έλεγα όμορφους.

η ανάσα που θαμπώνει το τζάμι

Πριν απο 75 χρόνια o William Beebe έγινε ο πρώτος επιστήμονας που καταδύθηκε στην άβυσσο. Είχε καταφέρει να φτιάξει ένα βαθυσκάφος και μετά από πολλές προσπάθειες καταδύθυκε σε βάθος 923 μέτρων στη θάλασσα των Βερμούδων. Παγκόσμιο ρεκόρ για την εποχή.

Στο βυθό ήρθε σε επαφή με έναν κόσμο άγνωστο έως τότε: ψάρια-τέρατα με δόντια σαν βελόνες, ασημόχρωμα χέλια, περίεργες μέδουσες και εξωπραγματικά θαλάσσια όντα.
Δεν υπήρχε φωτογραφική μηχανή εκείνη την εποχή να λειτουργήσει σε τέτοιες συνθήκες. Έτσι ο Beebe ζωγράφισε τα πιο περίεργα από τα είδη που είδε.
Οι συνάδελφοί του τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία, μερικοί είπαν πως υπερβάλλει ενώ υπήρξε και καποιος που υποστήριξε ότι η ανάσα του θάμπωνε το τζάμι και παραμόρφωνε τις εικόνες που έβλεπε.
Μετά από χρόνια και έπειτα από αμέτρητες καταδύσεις και φωτογραφίες, τα σκίτσα της αβύσσου του Beebe θα αποδεικνύονταν αληθινά.

Βυθίζεσαι στα ρίσκα σου, συγκρούεσαι με τον εαυτό σου για να καταλάβεις τί είναι αυτό που πας να κάνεις, έρχεσαι φάτσα με το άγνωστο. Αυτοί που θα έπρεπε να σε στηρίζουν δε θέλουν να σε καταλάβουν - λες και κλέβεις κάτι από τη δική τους τόλμη. Κι όμως, βγαίνεις στην επιφάνεια νικητής και κυρίως χαρούμενος.

Χαρούμενος που στη ζωή σου, λιγότερο ή περισσότερο σημαντική από του William Beebe, κατάφερες να κάνεις αυτό που ήθελες.
Κατάφερες να αφήσεις στη ζωή σου το δικό σου αποτύπωμα.
Τη δική σου ανάσα.

Ana Ivanovic

Από τένις δεν σκαμπάζω πολλά.

Παρακολουθώ βέβαια τελικούς σε τουρνουά και σε ολυμπιάδες και όποτε κάτι μου τραβήξει το ενδιαφέρον (όσο συχνά δηλαδή βλέπω και γυναικείο μπιτς βόλεϊ).

Βλέποντας Rolland Garros πέτυχα την Ana Ivanovic.

Μια 20χρονη τενίστρια από τη Σερβία που καταφέρνει και φτάνει στον τελικό.

Με ωραία πόδια και ωραίο αθλητικό σώμα που "βρωμάει υγεία", χωρίς να είναι το sex symbol τύπου Kournikova.

Όταν χάνει μοιάζει με έφηβη που της στέρησαν τη σαββατιάτικη έξοδο και όταν κερδίζει σφίγγει τη γροθιά και κρατάει ένα χαμόγελο για την πάρτη της.

Χαίρεσαι να την βλέπεις, ειδικά όταν φοράει την σκούρα εμφάνιση με την ροζ ρίγα.

Θα την δω ξανά στον τελικό

(9-6-2007 - 16:00).

Ωραίο το τέννις.

Ωραίο.