Κυριακή, Νοεμβρίου 30, 2008

A.Arensky: Τρίο σε Ρε ελάσσονα, έργο 32 ή τα φλεγόμενα πουκάμισα

**Allegro moderato/
Πολύ χαιρόμουν όπως τα είχα κανονίσει. Ό,τι πρέπει μια συναυλία μουσικής δωματίου την Κυριακή βράδυ. Τρίο "Opus I" ήτοι Δημήτρης Σέμσης (βιολί), Αστέριος Πούφτης (βιολοντσέλλο) και Γιάννης Τσανακαλιώτης (πιάνο).
Η φίλη μου εξηγεί τί ωραίοι τύποι που είναι και οι τρεις τους και πόσο καλοί ήταν με τα παιδιά του ωδείου το πρωΐ.
Mozart, Brahms και Arensky στο πρόγραμμα. Πολύ ωραία.
Ακούμε το πρώτο μέρος με το Μότσαρτ και το Μπράμς. Καπου εκεί μπερδεύομαι και λίγο, δεν ξέρω και τί ακούμε κάποια στιγμή αλλά η συναυλία πάει μια χαρά.
Ο.Κ. ακούγεται τετριμμένο αλλά όντως η μουσική σε ταξιδεύει. Εγώ, για παράδειγμα, πήγα μέχρι το σπίτι μια βόλτα. Εκεί κάπου στο Scherzo του Arensky, που ομολογώ ότι δεν τον ήξερα, σκέφτομαι τα πράγματα που έκανα πριν φύγω απ' το σπίτι. Σαν κάτι να έλειπε όμως από τη γνωστή σειρά. Σιδερώστρα, σίδερο, φοράω πουκάμισο, στον καθρέφτη, κλείνω φώτα, κλειδώνω, φεύγω.

**Scherzo/
Σιδερώστρα, σίδερο, φοράω πουκάμισο, στον καθρέφτη, κλείνω φώτα, κλειδώνω, φεύγω. Δεν υπάρχει πουθενά το "βγάζω σίδερο από μπρίζα". Ωχ, ωχ. Αυτό είναι. Πω ρε γαμώτι μου. Τί μαλάκας είμαι. Άφησα το σίδερο στην μπρίζα! Να φύγω τώρα! Πως να φύγω; Γίνεται; Μάλλον όχι. Είναι και αγένεια προς τους μουσικούς, είμαι και στη μέση της αίθουσας. Πιο κεντρικά δεν μπορούσα να καθήσω; Σκέφτομαι τους καπνούς, τα πουκάμισα να καίγονται, τις φλόγες να βγαίνουν απ΄ το διαμέρισμα, τις ηλικιωμένες γειτόνισσες να πετάγονται έξω με οργή για τον πανηλίθιο γείτονα.
"Θα καούμε!" Ωχ αμάν! Το κινητό το έχω κλειστό λόγω συναυλίας!
"Είχες και κλειστό το τηλέφωνο! Πώς να σε ειδοποιήσουμε; Καλά, χαζός είσαι; Πώς δεν καήκαμε ζωντανές να λες!".

**Elegia/
Το παίρνω απόφαση. Δεν θα φύγω. Άσε που μου αρέσει πολύ η μουσική του Arensky. Ειδικά η Elegia είναι αριστούργημα. Το πήρα απόφαση. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Εντάξει το απολαμβάνω. Ναι, απολαμβάνω τη μουσική. Οκ. Είμαι εντάξει. Είμαι ψύχραιμος. Θαύμα η μουσική. Άσε που το βιολοντσέλλο, που μου αρέσει, έχει κυρίαρχο λόγο σ' αυτό το κομμάτι. Άσε που μου φαίνεται ότι λείπουν και οι γειτόνισσες από χθες.

**Finale/
Απολαμβάνω το τελευταίο μέρος. Ωραίος τελικά ο Arensky. Η συναυλία τελειώνει. Μου φαίνεται ότι χειροκροτάω πιο δυνατά απ' όλους. Είμαι μάλλον ανακουφισμένος όμως πια. Ωπ ωπ! Τί; Έχουμε κι encore; Όχι ρε γαμώτι μου. Ηρεμώ όμως. Οκ, λίγο θα κρατήσει. Παίζουν ένα ρωσικό τραγούδι. Χειροκρότημα. Πιο συγκρατημένος αυτή τη φορά εγώ στο χειροκρότημα. Όπα και δεύτερο encore; Αυτή τη φορά ένα κομμάτι του Κράισλερ. Πάλι χειροκρότημα. Σηκωνόμαστε, εξομολουγούμαι στη φίλη την αγωνία μου και φεύγω σχεδόν τρέχοντας. Οδηγώ γρήγορα, μπαίνω στο δρόμο που μένω, εντάξει δεν φαίνονται πυροσβεστικά, παρκάρω, ούτε μυρίζει τίποτα, ανοίγω την κάτω πόρτα, δεν περιμένω ασανσέρ, ανεβαίνω με τα πόδια στον τρίτο, δεν βλέπω καμία γειτόνισσα να με περιμένει (μήπως κάηκαν ζωντανές;) , ξεκλειδώνω, τρέχω στο δωμάτιο, ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖΑ!!!

Ευτυχώς όμως,
ούτε φλόγες, ούτε καπνοί, απλώς το νερό του σίδερου να έχει εξατμιστεί μετά από 2,5 ώρες σε λειτουργία.

Αύριο
στο σινεμά
θα πάω
με πουλόβερ.

Κυριακή, Νοεμβρίου 23, 2008

το βρώμικο

Υπάρχει ένα σουβλατζίδικο
στην Καλαμάτα
όπου
ο τύπος πίσω απ' τον πάγκο
είναι πραγματικά βρώμικος.
Με τα ίδια χέρια
πιάνει τις πίτες, τις πατάτες, τα κρεμμύδια, τα λεφτά.

Το καλύτερο είναι
είναι ότι σκουπίζει τα χέρια του
όταν είναι να τον πληρώσεις.

Είναι αυτό που λέμε
ότι το χρήμα
είναι βρώμικο.

Τρίτη, Νοεμβρίου 18, 2008

Αποστάσεις

Σκεφτόμουν πόσα πράγματα έχουν αλλάξει μέσα σε μια γενιά στην Ελλάδα.
Με αφορμή αυτή τη σκεψη ρώτησα μια θεία που είναι γεννημένη το 1930 (βλέπε 78 ετών σήμερα), τί θυμάται από τότε που ήταν παιδάκι και μοιάζει πολύ μακρυνό σήμερα.
Και θυμήθηκε.
Θυμήθηκε λοιπόν ότι προπολεμικά στην Καλαμάτα,
ερχόταν κάθε πρωί μια γυναίκα έξω από το σπίτι τους, επ' ονόματι "Μπέισσα".
Αυτή η γυναίκα ερχόταν μαζί με τις γίδες της από τα Γιαννιτσάνικα, μια περιοχή περί τα 3 με 4 χιλιόμετρα έξω από την Καλαμάτα.
Ερχόταν λοιπόν μέχρι έξω από το σπίτι τους,
άρμεγε τις γίδες επί τόπου και τους πουλούσε το γάλα!
Μακρυνό;


Παρασκευή, Νοεμβρίου 14, 2008

στην κηδεία

Julia Margaret Cameron -Esme Howard (1869)


Στην κηδεία όλα ήσυχα.
Πρωί καθημερινής, λίγοι άνθρωποι.
Οι πιο ψύχραιμοι μιλάνε χαμηλόφωνα αλλά άνετα για όλα.
Οι υπόλοιποι ψάχνουν να βρουν κάτι μικρό
να πιαστούν
να τους επιστρέψει στην δική τους ασφαλή πραγματικότητα.
"-Μάλλινη φόρεσες;"
"-Δεν είχα άλλη μαύρη.
Την άλλη την είχα στο καθαριστήριο".

Πέμπτη, Νοεμβρίου 13, 2008

Για το θείο

Διάβασα μια αληθινή φράση σ' ένα βιβλίο.
Ότι
μπορεί εσύ να κάνεις σχέδια
αλλά η πραγματικότητα έρχεται
και είναι και βιαστική.



Για το θείο
που δεν είχα πάει να τον επισκεφτώ
και έφυγε απ' τη ζωή
πολύ ταλαιπωρημένος.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 06, 2008

ολυμπιακό άθλημα


Ο Μάρτεν Βαν Ντερ Βάιντεν είναι Ολλανδός κολυμβητής 27 ετών, με ύψος 2,05 μ. Αντρούκλας.
Πριν 7 χρόνια είχε διαγνωσθεί ότι είχε λευχαιμία.
Ξεκίνησε με χημειοθεραπείες. Κάποια στιγμή έφτασε να έχει λίγες πιθανότητες ζωής.
Στο τέλος μια μεταμόσχευση μυελού των οστών τον έσωσε.
Cancer survivor όπως λένε οι Άγγλοι.
Έγινε καλά και επέστρεψε στις πισίνες αλλά όχι μόνο αυτό. Το καλοκαίρι στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου συμμετείχε στο αγώνισμα αντοχής της κολύμβησης, τα 10 χιλιάδες μέτρα σε ανοικτή θάλασσα.
Βγήκε κι εκεί νικητής κατακτώντας την πρώτη θέση με σπριντ στα τελευταία 100 μέτρα.

Σε συνέντευξη στο περιοδιό Sport+ της Καθημερινής (19-9-08) , έκανε μια δήλωση για το πως ένιωσε την ημέρα που του έγινε η διάγνωση της λευχαιμίας:
"ο καρκίνος με έκανε να νιώσω ζωντανός".

Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2008

Perfectly balanced


Στο περιοδικό. Δίπλα δίπλα.
Perfectly balanced.

Κυριακή, Οκτωβρίου 26, 2008

Χθες όλα φαίνονταν μια χαρά


Μέσα από χιλιάδες ιστορίες
στρώνω για να κοιμηθώ,
οι σκέψεις μου άδειες συνοικίες
κι οι ήρωές μου μ' αφήσαν μοναχό

στο ντιβάνι μια κούπα και τσιγάρα
πλάι τα βιβλία στη σειρά
βουβάθηκαν τα πάντα και χάνομαι ξανά
χθες όλα φαίνονταν μια χαρά.

τώρα στην οθόνη μου περνούνε
άγριοι δράκοι και θεριά
ίσως τα μάγια να λυθούνε
μόλις σταθώ στα πόδια μου ξανά.



(στίχοι Ν.Πορτοκάλογλου)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 06, 2008

Μουσικοσυνθέτης

LoveRadio-ς Μαχαιρίτσας

Σάββατο, Αυγούστου 16, 2008

Τζίλντα

Παρακολουθώ άρση βαρών γυναικών στην ΤιΒί.
Αγωνίζεται η πιο "βαριά" κατηγορία.
Οι αθλήτριες είναι όλες πάνω από 120 κιλά.
Ξαφνικά
εμφανίζεται μια αυστραλέζα με το όνομα Lovely. Το βάρος της: 125 κιλά!
Μετά από αυτήν εμφανίζεται μια αμερικάνα με όνομα Χέυγουωρθ!
(Όχι Ρίτα αλλά Σέρυλ). 136 κιλά αυτή!

Ξαφνιάστηκα! Τί διάολο; Με ψευδώνυμα αγωνίζονται;

Θα περιμένω
μήπως και στο ζετέ
εμφανιστεί η Μπελούτσι.

Σάββατο, Αυγούστου 02, 2008

4

Παρατηρώντας
συγγενείς και φίλους στην Καλαμάτα
βλέπω ότι
ο μοναδικός λόγος για να έχει κάποιος 4 παιδιά
είναι να είναι τα τρία πρώτα κορίτσια.

Κυριακή, Ιουλίου 13, 2008

Καλαμάτα - Gabes σε τρία λεπτά (όσο διαρκεί και το τραγουδάκι του Lili Boniche)

To Γκαμπές είναι λιμάνι και πόλη της Τυνησίας.
Το αναφέρει και ο Καββαδίας στην Εσμεράλδα του.

"Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φαρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπες.
Διπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes. "

Καμία σχέση με τουριστική πόλη.
Τί βρέθηκα να κάνω εγώ, μόνος μου στο Gabes,
τεταρτοετής φοιτητής του Πολυτεχνείου
είναι μια άλλη ιστορία.
Το θέμα είναι ότι τις ημέρες με μεγάλη ζέστη θυμάμαι την Τυνησία.

Την ανθρωπίλα στην παραλιακή πλακόστρωτη λεωφόρο με τον κόσμο να κάθεται κάτω, τους ναργιλέδες και τη φωνή της Ουμ Καλσουμ που την έμαθα από τις πολλές φορές που την έπαιζε το καφενείο που καθόμασταν. Το μοναδικό καφέ στην παραλία - Cafe Casino νομίζω. Έμαθα και τον Khaled και καναδυο άλλους που τους ξέχασα. Θυμαμαι και τον ζεστό αέρα από την έρημο που ήταν σαν να σε πλησιάζει μπιστολάκι για τα μαλλιά. Το κάψιμο στα δάχτυλα των ποδιών, τις κατσαρίδες στη φοιτητική εστία με τους Τυνήσιους να επιμένουν: "They are not dangerous!!"

Μερακλώνω και μου ΄ρχεται
να πάρω την κιθάρα (που δεν έχω)
και να παίξω (που δεν ξέρω)
κανά τραγουδάκι του Λίλι Μπονίς.
Αυτός δεν έχει σχέση με την Τυνησία
αλλά έτσι μου αρέσει.

Αύριο,
είπανε
θα δροσίσει.

Τρίτη, Ιουλίου 08, 2008

Έκρηξη αδρεναλίνης

Η διαφήμιση της ταινίας στην ΤιΒι είναι σαφής:
" Έκρηξη αδρεναλίνης, με τον Στήβεν Σιγκάλ,
την Τρίτη το βράδυ στις 10, από το STAR. "

Δεν έγινε φαίνεται η σωστή έκκριση αδρεναλίνης,
και ακολούθησε έκρηξη.

Απόψε το βράδυ στις 10 από το STAR.

Δευτέρα, Ιουνίου 30, 2008

Κρατώντας τον κύβο

Μικρός
με είχε εντυπωσιάσει
αυτό το παιχνίδι που λεγόταν
κύβος του Ρούμπικ.
Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως
ποτέ δεν το έπαιξα.
Τώρα, και μετά από τόσο καιρό,
βρέθηκε για πρώτη φορά στα χέρια μου.

Ευχαριστιέμαι τη δυσκολία του.
Παραμυθιάζομαι (για να δικαιολογώ και τη σπατάλη του χρόνου)
ότι τάχα έχει και ομοιότητες με τη ζωή και τις επιλογές μας.
Ότι τάχα και τα δυο, ζωή και κύβος,
είναι ένα τριδιάστατο παζλ,
που κάτι προσπαθείς να φτιάξεις, αλλά
κάπου αλλού
κάτι άλλο σου ξεφεύγει.
Και όταν νομίζεις ότι κάπου έχεις φτάσει
είσαι απλώς πολύ γελασμένος
και ακόμα στην αρχή.

Είπα να ξεκινήσω φτιάχνοντας μια πλευρά τουλάχιστον.
Αλλά όλο κάπου κολλάω.
Όλο κάπου ένα μπλε
βρίσκεται
ανάμεσα στα κίτρινα.

Κυριακή, Ιουνίου 22, 2008

Γιούρο 2008

Το πιο ανδροκρατούμενο επάγγελμα.
Εκφωνητής
στην τηλεόραση
σε αγώνα ποδοσφαίρου.

Δευτέρα, Απριλίου 28, 2008

Fukuoka με το τρένο

φωτό: flickr - χρήστης: maru0522

Ακούγεται λογικό: όταν είμαι υπό πίεση σκέφτομαι τη φυγή. Mε εξυπηρετεί. Κάνω ένα μακρινό ταξίδι με το μυαλό και χαλαρώνω. Φτηνό το κόλπο βέβαια. Αφορμή είναι συνήθως μια φωτογραφία. Βολικός συνεργάτης στη βόλτα - ποιος άλλος; - το διαδίκτυο. Χα!

Η χθεσινή βόλτα ήταν στην Ιαπωνία. Φουλ άνοιξη. Παίρνω στη γραμμή 1 το τρένο των 9.10 από Tokyo για Fukuoka. Μέσω Osaka, Kyoto, Hiroshima. Εισητήριο τρένου: 22.000 γιεν - βλέπε 135 ευρώ. Ίσα που προλαβαίνω να δω τις πόλεις απ' το παράθυρο. Ας είναι καλά τα 220 χλμ/ώρα του τρένου βολίδα Shinkansen. Χα!

Φτάνω στη Fukuoka στις 14.13. 1200 χιλιόμετρα σε 5 ώρες και 3 λεπτά. Στο σταθμό αντί για Fukuoka γράφει Hakata. Προσωρινώς μπερδεύομαι: ήταν ξεχωριστές πόλεις πριν ενωθούν. Πάω στο ποτάμι μέσα στην πολη, παντού sakura - ήτοι ανθισμένες κερασιές. Bλέπω μια όμορφη εικόνα. Κάπου την έχω ξαναδεί. Χα!


Αφήνω το ίντερνετ,
κοπάζουν οι ταχύτητες,
ξαναπιάνω το διάβασμα.
Τώρα που το σκέφτομαι,
μπορεί να μην είναι
ελληνικός καγχασμός.
Μπορεί να είναι
ιαπωνικό επιφώνημα.
Χα!

Σάββατο, Απριλίου 26, 2008

Αναστάσιμο

Τελικά,
ο Άντονι Κουΐν
είναι ο Βαραββάς ή ο Καϊάφας;

Πέμπτη, Απριλίου 24, 2008

Καλή Ανάσταση



... σε όλους μας.



φωτό: Dionisy, ierei

Παρασκευή, Απριλίου 18, 2008

βγάζοντας το σκύλο βόλτα

φώτο: flickr.com χρήστης: glory box - a dog

Καμιά φορά
αυτό που φοβάσαι
είναι πολύ πιο ασήμαντο
απ' όσο νόμιζες.
Δεν έχεις παρά
να αναμετρηθείς
με αυτό
που φοβάσαι.
Να το πας μια βόλτα.



Κυριακή, Απριλίου 13, 2008

Νυχτερινό

χρήστης flickr.com : vitalyt - DSC_1422


Την πέτρα ρώτησα να πει /τί ξέρει και αντέχει
κι εκείνη μου 'πε τη σιωπή /για μυστικό της έχει...
**
Τ'αστέρι ρώτησα μετά /τί έχει μάθει ως τώρα
τα χίλια χρόνια μ'απαντά /περνάνε σε μιαν ώρα.
**
Και πάνω ο ήλιος μια πηγή /μια κόκκινη κηλίδα
λάβα το φως αιμορραγεί /να κάψει ό,τι είδα.
**
Το χώμα ρώτησα ξανά /παλιά αν ήταν σώμα
και μου πε τα ψηλά βουνά /κι αυτά θα γίνουν χώμα..
**
Κι ύστερα εσένανε ρωτώ /το νόημα του κόσμου
και λες το χέρι σου κρατώ /κι εσύ είσαι δικός μου..
**
Και πάνω ο ήλιος μια πηγή /μια χρυσαφένια βρύση
νερό το φως του να πνιγεί /όποιος θέλει να ζήσει..
--
Στίχοι: Δημήτρη Παπαχαραλάμπους,
μουσική:Σωκράτη Μάλαμα (από τον τελευταίο δίσκο του "Δρόμοι")

Τετάρτη, Απριλίου 09, 2008

Ο λόγος που αγάπησα τη μπλογκόσφαιρα

.. είναι ότι μπορώ να διαβάζω κείμενα σαν κι αυτό
http://mavrosgatos.blogspot.com/2008/04/blog-post_07.html
και να θαυμάζω ανθρώπους με δύναμη και αξιοπρέπεια.

Δευτέρα, Απριλίου 07, 2008

Την κουρτίνα τρία.

..
Να δω τη συνέντευξη της Αρβανιτάκη στο MAD ή
να μπω στην ιστοσελίδα της Στατιστικής Υπηρεσίας να βρω την πληθυσμιακή ανάπτυξη του Δήμου Βουφράδος;
Να δω την ταινία "Blind Chance" του Κισλόφσκι στο DVD ή
να φτιάξω τα πινακάκια με την μοναδιαία παραγωγή απορριμμάτων ανά δήμο στη Μεσσηνία;
Να έρθει το κορίτσι να περάσουμε μαζί το βράδυ ή
να ψάξω για βιβλιογράφια στο ίντερνετ που δεν έχω ακόμα τίποτα;
..
Να ξενυχτήσω άγρια με αυτό που μ'αρέσει ή
να κοιμηθώ ήσυχα με αυτό που πρέπει;

Τετάρτη, Μαρτίου 12, 2008

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
Χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαντράς τη Σιγκαπούρη τ' Αλγέρι και το Σφαξ
Θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
Κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει
Κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
-Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει.

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
Και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
Κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
Θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
Σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες
Θα έχω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Του Νίκου Καββαδία.

(Σε απάντηση της
Stardustia, ένα ποίημα που έχω αγαπήσει. Με την αφορμή ενός γεγονότος που αγνοούσα και έμαθα μόλις πριν δέκα λεπτά:
Ο Καββαδίας ήταν γεννημένος σε μια μικρή πόλη της Μαντζουρίας.)

Πέμπτη, Μαρτίου 06, 2008

Φωτοθεραπεία

τα κέφια χάλια,
η όρεξη πεσμένη,
η πρόσκληση αναπάντητη (ακόμα).
Θα βάλω μια φωτογραφία

να πάνε τα φαρμάκια κάτω.


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2008

φλικάρησα



Τον τελευταίο καιρό
με έχει κερδίσει αυτό το, απλό στο στήσιμο, site
που λέγεται http://www.flickr.com/
όπου ο καθένας μπορεί να βρει φωτογραφίες κάθε είδους,
κάθε θεματολογίας αλλά και ποιότητας.

Μιας και η φωτογραφία
είναι παλιά (και παντοτινή) αγάπη
έφτιαξα και εγώ τη δική μου σελίδα
(βλέπε: η digital ζωή μου - part2).
www.flickr.com/photos/zelig-man



Φιλοξενώ σήμερα μία φωτό
από αυτές
που αξίζουν.
Από αυτές που κρύβουν αγάπη.

Κυριακή, Ιανουαρίου 20, 2008

Η στέκα

Τη λέξη "στέκα"

θυμάμαι να την έχω ταυτίσει με ατελείωτες ώρες στα μπιλιαρδάδικα.

Τώρα τελευταία
το μόνο μέρος που βλέπω στέκες
είναι σε κεφάλια αντρών
να συγκρατούν τα μαλλιά.
Συνήθως δε,
τη συνοδεύουν και με κότσο.
...
Είναι να σκίζεις το σουτιέν σου με αυτά που βλέπεις.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 02, 2008

Μπαίνοντας στο νέο έτος


...ας ελπίσουμε
να καταφέρουμε να κάνουμε
τα πράγματα που θέλουμε
χωρίς να πληγώνουμε
τους ανθρώπους γύρω μας.

Καλή χρονιά