25 Δεκεμβρίου

Ντιντορέρε ντιντορέρε

Τον καιρό τον έχω απαξιώσει σαν θέμα. Σαν θέμα συζήτησης.

Είναι που το έχω ταυτίσει με την αμηχανία στο ασανσέρ. "Λιακάδα σήμερα, ε;" "Ναι ναι. Παγώσαμε χθες".

Με τέτοιο ωραίο καιρό όμως σήμερα έξω και έναν ήλιο δεσπότη, βάζω τα μαύρα γυαλιά, φοράω τη φόρμα, βάζω και τα νέα ακουστικά στ' αυτιά και ξεκινώ για την παραλία για ένα μεσημεριανό τρέξιμο.

Τρέχω στο πεζοδρόμιο της παραλίας. Χαζεύω τη θάλασσα, χαζεύω τους μανιακούς της ρακέτας, χαζεύω τους φοίνικες από τους οποίους περναώ ξυστά. "Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα". Τρελλαίνομαι με τη μουσική. Ανοίγω το βήμα. Μού 'ρχεται να σηκώσω τα χέρια μου να πιάσω τους φοίνικες καθώς περνάω από κάτω. Δεν το κάνω. Άσε μη με δει κανένας γνωστός να κάνω σα χαζοχαρούμενο.

Φτάνω στο "Φιλοξένια", επιστρέφω, ο ήλιος τώρα κόντρα. Στα ακουστικά το "living on my own" με πάει ακόμα πιο γρήγορα.

Ρε γαμώτο είναι ωραία.

Θυμήθηκα μια συνέντευξη του Άρη Δαβαράκη που έλεγε

πόσο ωραίο μπορεί να είναι

να μπορείς να περπατάς

και να τρως μια τυρόπιτα.

Πόσο μάλλον να τρέχεις.

Την επόμενη φορά θα πιάσω και τους φοίνικες.

Ticket to ride

φωτό: ζέλιγκ, Γαλλία, 2005

Η Β. είναι γύρω στα 45. Δουλεύει ως καθαρίστρια στο δημόσιο και ζει σε μικρή πόλη της επαρχίας. Η φύση δεν την προίκησε με ομορφιά αλλά με μια αγνή καρδιά.

Ο πρώτος της άντρας την χτυπούσε και αναγκάστηκε να τον χωρίσει. Η ατυχία αυτή δεν τη λύγισε. Προσπάθησε ξανά και αυτήν τη φορά ο δεύτερος άντρας της ήταν καλός μαζί της. Είχε όμως μια εύθραυστη υγεία και όταν πέθανε άφησε τη Β. μόνη της για δεύτερη φορά.

Για πολλή καιρό ήταν καταβεβλημένη έχοντας αφήσει τον εαυτό της στην τύχη του. Βρίσκει τη δύναμη όμως μέσα από τη δουλειά και τους συναδέλφους να ξαναρχίσει τη ζωή της.
Αυτή τη φορά η παρηγοριά και η παραμυθία είναι τα ταξίδια.
Ταξίδια που ποτέ δεν έκανε πριν στη ζωή της.
Γυρίζει στα ελληνικά νησιά, στην Ευρώπη, στην Τουρκία. Πάντα με τους περιγιητικούς συλλόγους της πόλης της.
Η Β. είναι ένας απλός άνθρωπος.
Και δε βγάζει ποτέ τα μαύρα.

Η γοητεία των λέξεων

Τη μαγική γοητεία των λέξεων
δεν τη συναντά κανείς μόνο στη λογοτεχνία ή στην ποίηση
αλλά και στη γλώσσα της επιστήμης.

Η δίαιτα των ακτών,
η παρενιαύσια καρποφορία του ελαιόδεντρου,
το πλοίο που παραβάλλει στο κρηπίδωμα,
το αμαξήλατο όχημα,
το δυναμικό των υδατοπτώσεων,
το παρυδάτιο πτηνό,
τα ευρύαλα ψάρια,
η μισγάγγεια,
το υδροχαρές φυτό,
οι αιολικές αποθέσεις,
η λευκάγεια,
το πλαγκτόν, το νηκτόν και το βένθος.

Άλλες;

Ο χειμώνας τό 'σκασε

φωτό: ζέλιγκ, Βερολίνο 2005

Σήμερα

2 Δεκεμβρίου

στην Καλαμάτα

σε πόναγε το κεφάλι σου

από τον πολύ ήλιο.