A.Arensky: Τρίο σε Ρε ελάσσονα, έργο 32 ή τα φλεγόμενα πουκάμισα

**Allegro moderato/
Πολύ χαιρόμουν όπως τα είχα κανονίσει. Ό,τι πρέπει μια συναυλία μουσικής δωματίου την Κυριακή βράδυ. Τρίο "Opus I" ήτοι Δημήτρης Σέμσης (βιολί), Αστέριος Πούφτης (βιολοντσέλλο) και Γιάννης Τσανακαλιώτης (πιάνο).
Η φίλη μου εξηγεί τί ωραίοι τύποι που είναι και οι τρεις τους και πόσο καλοί ήταν με τα παιδιά του ωδείου το πρωΐ.
Mozart, Brahms και Arensky στο πρόγραμμα. Πολύ ωραία.
Ακούμε το πρώτο μέρος με το Μότσαρτ και το Μπράμς. Καπου εκεί μπερδεύομαι και λίγο, δεν ξέρω και τί ακούμε κάποια στιγμή αλλά η συναυλία πάει μια χαρά.
Ο.Κ. ακούγεται τετριμμένο αλλά όντως η μουσική σε ταξιδεύει. Εγώ, για παράδειγμα, πήγα μέχρι το σπίτι μια βόλτα. Εκεί κάπου στο Scherzo του Arensky, που ομολογώ ότι δεν τον ήξερα, σκέφτομαι τα πράγματα που έκανα πριν φύγω απ' το σπίτι. Σαν κάτι να έλειπε όμως από τη γνωστή σειρά. Σιδερώστρα, σίδερο, φοράω πουκάμισο, στον καθρέφτη, κλείνω φώτα, κλειδώνω, φεύγω.

**Scherzo/
Σιδερώστρα, σίδερο, φοράω πουκάμισο, στον καθρέφτη, κλείνω φώτα, κλειδώνω, φεύγω. Δεν υπάρχει πουθενά το "βγάζω σίδερο από μπρίζα". Ωχ, ωχ. Αυτό είναι. Πω ρε γαμώτι μου. Τί μαλάκας είμαι. Άφησα το σίδερο στην μπρίζα! Να φύγω τώρα! Πως να φύγω; Γίνεται; Μάλλον όχι. Είναι και αγένεια προς τους μουσικούς, είμαι και στη μέση της αίθουσας. Πιο κεντρικά δεν μπορούσα να καθήσω; Σκέφτομαι τους καπνούς, τα πουκάμισα να καίγονται, τις φλόγες να βγαίνουν απ΄ το διαμέρισμα, τις ηλικιωμένες γειτόνισσες να πετάγονται έξω με οργή για τον πανηλίθιο γείτονα.
"Θα καούμε!" Ωχ αμάν! Το κινητό το έχω κλειστό λόγω συναυλίας!
"Είχες και κλειστό το τηλέφωνο! Πώς να σε ειδοποιήσουμε; Καλά, χαζός είσαι; Πώς δεν καήκαμε ζωντανές να λες!".

**Elegia/
Το παίρνω απόφαση. Δεν θα φύγω. Άσε που μου αρέσει πολύ η μουσική του Arensky. Ειδικά η Elegia είναι αριστούργημα. Το πήρα απόφαση. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Εντάξει το απολαμβάνω. Ναι, απολαμβάνω τη μουσική. Οκ. Είμαι εντάξει. Είμαι ψύχραιμος. Θαύμα η μουσική. Άσε που το βιολοντσέλλο, που μου αρέσει, έχει κυρίαρχο λόγο σ' αυτό το κομμάτι. Άσε που μου φαίνεται ότι λείπουν και οι γειτόνισσες από χθες.

**Finale/
Απολαμβάνω το τελευταίο μέρος. Ωραίος τελικά ο Arensky. Η συναυλία τελειώνει. Μου φαίνεται ότι χειροκροτάω πιο δυνατά απ' όλους. Είμαι μάλλον ανακουφισμένος όμως πια. Ωπ ωπ! Τί; Έχουμε κι encore; Όχι ρε γαμώτι μου. Ηρεμώ όμως. Οκ, λίγο θα κρατήσει. Παίζουν ένα ρωσικό τραγούδι. Χειροκρότημα. Πιο συγκρατημένος αυτή τη φορά εγώ στο χειροκρότημα. Όπα και δεύτερο encore; Αυτή τη φορά ένα κομμάτι του Κράισλερ. Πάλι χειροκρότημα. Σηκωνόμαστε, εξομολουγούμαι στη φίλη την αγωνία μου και φεύγω σχεδόν τρέχοντας. Οδηγώ γρήγορα, μπαίνω στο δρόμο που μένω, εντάξει δεν φαίνονται πυροσβεστικά, παρκάρω, ούτε μυρίζει τίποτα, ανοίγω την κάτω πόρτα, δεν περιμένω ασανσέρ, ανεβαίνω με τα πόδια στον τρίτο, δεν βλέπω καμία γειτόνισσα να με περιμένει (μήπως κάηκαν ζωντανές;) , ξεκλειδώνω, τρέχω στο δωμάτιο, ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖΑ!!!

Ευτυχώς όμως,
ούτε φλόγες, ούτε καπνοί, απλώς το νερό του σίδερου να έχει εξατμιστεί μετά από 2,5 ώρες σε λειτουργία.

Αύριο
στο σινεμά
θα πάω
με πουλόβερ.