Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007

Φωτεινό

φωτό: Julia Margaret Cameron, Esme Howard, 1869


Ένα αστέρι
όσα σύννεφα
και να μπουν μπροστά του
όσα και να το σκοτεινιάσουν,
διατηρεί
το φως του
στο ακέραιο.
Με το πρώτο αεράκι
το βλέπω
να χαμογελά ξανά.

3 σχόλια:

Stardustia είπε...

Διάλεξες το καλύτερο μοτίβο: τι καλύτερο από ένα παιδί για να παρουσιάσεις ένα αστέρι,

που ό,τι μπόρα κι αν το βρει πρέπι να μπορεί να βρίσκει πάντοτε το φως του...

μου άρεσε πολύ πολύ το φωτεινό σου ποστ...

ζέλιγκ είπε...

είναι πολλοί οι άνθρωποι γύρω μας
που αντιπαρέρχονται τις κακουχίες της ζωής
με τόση αξιοπρέπεια
χωρίς να χάνουν ίχνος από την ανθρωπιά τους.
Τους θαυμάζω.

3 parties a day είπε...

Πολύ όμορφο, Zelig.
Και ο Ερίκ Σατί, εξαιρετικός...