Τρίτη, Οκτωβρίου 16, 2007

διάβαση

Willy Ronis - Fondamente Nuove, Venice, 1959


Έρχονται μερικοί άνθρωποι
- κάποιες στιγμές -
και σου δείχνουν το δρόμο
τη στιγμή ακριβώς που το χρειάζεσαι.

Δε σε σπρώχνουν,
δε σε παροτρύνουν να κάνεις κάτι κόντρα σε αυτό που είσαι
- εκεί έγκειται η ευφυΐα τους.
Σου δείχνουν το δρόμο, σε πιάνουν απ' το χέρι
και λίγο πριν κάνεις το πρώτο βήμα
απομακρύνουν αθόρυβα το χέρι τους
και σε αφήνουν μόνο
να διασχίσεις την ξύλινη γέφυρα που τρέμει.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το βλέπω, το ξαναβλέπω, και μόνο να σιωπήσω μπορώ ...

ζέλιγκ είπε...

εντάξει.
έχουμε κι εμείς τα κολλήματά μας.

[σαν να μου φαίνεται ότι η ιντερνετική
blogο-ψυχοθεραπεία
δεν πετυχαίνει..]

Ανώνυμος είπε...

Τα κολλήματά μας και τα ξε-κολλήματά μαςείναι ό,τι έχουμεκαι δεν έχουμε.
Η ιντερνετική είναι συντηρητική θεραπεία, και όχι αγωγή εφόδου.
Φάσεις είναι αυτές, τις ακούμε και μας λένε.
Κι αν αντέχουμε πράττουμε ...

Stardustia είπε...

Και καθώς τη διασχίζεις, με την καρδιά να τρέμει πιο πολύ,
αισθάνεσαι το ήρεμο βλέμμα τους ακουμπησμένο στον ώμο σου

και ξέρεις, ότι το χαμόγελό τους σε προστατεύει...

ζέλιγκ είπε...

το συμπλήρωσες πολύ ωραία.

Stardustia είπε...

:-)