Μια ζωή την έχουμε

Πιο μικρός είχα κόλλημα με τον Δημήτρη Χορν. Είχα δει όλες τις ταινίες του, είχα αγοράσει φωτογραφία του - πορτραίτο από τον Μεγαλοκονόμο και την είχα κρεμάσει στο σπίτι, είχα αγοράσει μια βιογραφία του και κυρίως στενοχωριόμουν που δεν τον είχα προλάβει στο θέατρο. Τυπική περίπτωση κολλήματος. Δεν τον θαύμαζα τόσο γιατί ήταν πολύ καλός ηθοποιός όσο για τον χαρακτήρα που είχε πλάσει στις ταινίες "Αλοίμονο στους νέους" και στο "μια ζωή την έχουμε".

Με τον καιρό άρχισε να φεύγει το κόλλημα (δεν υπήρχε πια τροφοδότηση με "νέο υλικό" αφού είχε εκλείψει πια η φυσική του παρουσία) αλλά η συμπάθεια προς αυτόν παρέμενε. Εγώ μεγάλωνα αλλά συνέχιζα να βλέπω τις ίδιες ταινίες, να αποστηθίζω τα ίδια λόγια, να μιμούμαι τις ίδιες γκριμάτσες - ξανά και ξανά. Ακόμη και σήμερα συνεχίζω να τον χαζεύω στην τηλεόραση όποτε τύχει να τον πετύχω σε συνέντευξη ή σε ταινία. Σήμερα βρήκα και αυτή τη καταπληκτική φωτογραφία με την Λαμπέτη: Μόλις προσέξεις το δεξί της χέρι, νομίζεις ότι κοιτάς εικόνισμα.

Μου συμβαίνει μάλλον αυτό που συμβαίνει σε όλους σε σχέση με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο: έχοντας μεγαλώσει μαζί του είναι δύσκολο να τον απαρνηθείς, τον κοιτάς και βλέπεις κάτι οικείο, κάτι δικό σου. Μπαίνεις κι εσύ στο καρέ κι αρχίζεις να λες τα λόγια. Κρατάς την καπαρντίνα στα χέρια, κατεβαίνεις τον Εθνικό κήπο και συναντάς τη Λαμπέτη λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο. Θυμάστε λίγο τα παλιά και κατόπιν σου λέει "Συγνώμη Παύλο, πρέπει να φύγω με περιμένουν τα παιδιά μου". Κι εσύ απαντάς: " Ω, συγνώμη. Εμένα δεν με περιμένει κανείς." Χαμογελάς, προχωράς, και μένεις μόνος. Τα έχεις καταφέρει, έζησες για λίγο σαν τον ήρωά σου. Έμεινες μόνος.