Ζωή

Κάθεσαι στην παραλία. Βράδυ. Το κορίτσι αγκαλιά. Φυσάει και αέρας. Τα πόδια στην άμμο, τα μάτια στ’ αστέρια. Χωρίς σοβαρές έγνοιες.
Πριν δυο ώρες έμαθες για δυο περιστατικά σε γνωστά άτομα. Λευκαιμία και διαβήτης τύπου Α. Σε νέα κοπέλα, σε μικρό παιδί.
Φιλιέσαι. Επιστρέφεις σπίτι. Τρως το καρπούζι. Γράφεις στο μπλογκ. Κάνεις τη δυστυχία του άλλου συγκίνηση. Βάζεις το τραγούδι το αργό να παίζει. Και πέφτεις για ύπνο.
Κάπου πιο μακριά, κάποιος τρυπάει το παιδί του καθημερινά μέχρι να βρει τη σωστή δόση ινσουλίνης. Μια κοπέλα κάνει τη δεύτερη χημειοθεραπεία της. ‘‘Να γραφτούμε δότες μυελού των οστών.’’
Αύριο θα πας και για μπάνιο. ‘‘Θέλω να φτάσω τα τριάντα - τα μετράω!’’
Το δεκαπενταύγουστο κανονίζεις για βόλτα στον Ταΰγετο με τα ποδήλατα.

Ζωή και αρρώστια μαζί. Κλειδιά στον ίδιο κρίκο.

Πριν τα ποδήλατα να ανάψω ένα κερί.
Τουλάχιστον αυτό.