Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

• ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Καλό ταξίδι Αμαλία

Έφυγε από τη ζωή η Αμαλία Καλυβίνου. Επειδή οι συγγραφείς τα καταφέρνουν καλύτερα σε τέτοιες περιπτώσεις, αναδημοσιεύω το πλήρες κείμενο του Νίκου Δήμου.

" Ένα λουλούδι για την Αμαλία "
Η Αμαλία Καλυβίνου κηδεύεται σήμερα στις 12:30 στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά, περιοχή Χαραυγή.

Η Αμαλία ησύχασε. Εμείς;

Ήταν δύο φορές άτυχη. Της έλαχε ένα σπάνιο, δυσδιάγνωστο και δολοφονικό νόσημα, έτυχε να πέσει και σε κακούς ή αδιάφορους γιατρούς που την βασάνισαν απάνθρωπα.

Στην δίκαια αγανάκτησή της έφτασε στο (άδικο) συμπέρασμα ότι: "Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι,ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία.Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα".Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο,η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ."

Η οργή της ξεσήκωσε το πανελλήνιο. Για πρώτη φορά ένα ελληνικό blog (http://fakellaki.blogspot.com) δημιούργησε πρωτοσέλιδες ειδήσεις. Όσοι είχαν υποφέρει από ιατρικά λάθη, αδιαφορία, επιπολαιότητα και εκμετάλλευση, ταυτίστηκαν μαζί της. Χιλιάδες σχόλια στο blog της.

Όλα αυτά δεν την βοήθησαν να επιζήσει. Της έδωσαν ικανοποίηση και δικαίωση, αλλά δεν μπορούσαν να αναστρέψουν την πορεία μίας δολοφονικής νόσου. (Όχι - δεν την σκότωσαν οι κακοί γιατροί - απλώς την βασάνισαν. Και βρέθηκαν αρκετοί καλοί γιατροί που την βοήθησαν).

Η Αμαλία αφήνει πίσω μία βαριά κληρονομιά. Με το blog της άνοιξε ένα δρόμο. Για περισσότερη δικαιοσύνη (αν όχι Θεία - τουλάχιστον ανθρώπινη). Για περισσότερη συνειδητοποίηση, ευσυνειδησία και ανθρωπιά. Τόσο από τους γιατρούς, όσο κι από όλους εμάς.

Το τελευταίο δημοσιευμένο της post ζητάει: "Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση". πόσο πρόσκαιρη είναι η δημοσιότητα που κέρδισε - και ζητάει να μην πάει χαμένη.

Γεννήθηκε για να υποφέρει. Ας μας οδηγήσει σε λιγότερο πόνο.

Shift+Life

Τα ΝΕΑ δημοσίευσαν σήμερα μια απίστευτη ιστορία.
Ο Τζον Μπάντρικ από τη Μεγάλη Βρετανία ζούσε, λέει,
επί ένα χρόνο περιμένοντας το μοιραίο: οι γιατροί είχαν διαγνώσει καρκίνο στο πάγκρεας και του είχαν δώσει περιθώριο ζωής μόνο λίγους μήνες.
Έτσι, ο Μπάντρικ ξεκίνησε να ζει σαν ετοιμοθάνατος.
Παράτησε τη δουλειά, πούλησε το αυτοκίνητο, ξεκίνησε τα ταξίδια με τη γυναίκα του, ξόδεψε όλα τα χρήματά του.
Μέχρι που δώρισε και όλα τα ρούχα του καθώς, όπως έλεγε,
μόνο ένα κοστούμι θα του χρειαζόταν στο τέλος.
Αποδείχθηκε όμως πως οι γιατροί είχαν λάθος.
Ο Τζον έπασχε μόνο από μια παγκρεατίτιδα.
Τώρα, συνεχίζει η είδηση, ζητεί αποζημίωση για εσφαλμένη διάγνωση.

Πρέπει να είναι η μοναδική περίπτωση ασθενούς
που ενώ νίκησε τον καρκίνο
αναφώνησε
"θέλω τη ζωή μου πίσω"

Canon EOS 33V

Κάποιος τη βούτηξε.
Τη φωτογραφική μηχανή.
Την ξέχασα στο μπαρ ενός ξενοδοχείου σε μια καρέκλα. Έφυγα
και όταν το θυμήθηκα και ξαναγύρισα, είχε κάνει φτερά.
Κάποιος τη βούτηξε.

Βέβαια

υπάρχει ένας Πατέρας της Εκκλησίας
που λέει ότι
αν σε κλέψουν και δεν οργισθείς
είναι σαν να κάνεις φιλανθρωπία.

Eleanor

O Harry Callahan (αμερικανός φωτογράφος, 1912-1999) φωτογράφιζε πολύ συχνά τη γυναίκα του, την Eleanor. Στο σπίτι, στο δρόμο, ντυμένη, γυμνή, σε κάθε πιθανή θέση, σε κάθε πιθανή στάση. Ακόμα και στις φωτογραφίες τοπίου, η Eleanor υπήρχε κάπου στο βάθος, μικροσκοπική, αλλά πάντα εκεί.
Η γέννηση της κόρης του δεν άλλαξε τη μονοτροπία του. Φωτογράφιζε και τις δυο με την ίδια ζέση σε διάφορα μέρη της Αμερικής στα διάφορα ταξίδια τους.

Η Eleanor δεν ήταν πια μοντέλο, ήταν μέρος του κόσμου του.

Πριγκίπισσα

Πριν δύο χρόνια, στις αθλητικές σελίδες μιας εφημερίδας
έπεσα επάνω σε αυτήν την είδηση.
Έκοψα το απόκομμα και το κράτησα.
Η αθλητική η είδηση με τα γκολ, τους αντιπάλους και το αποτέλεσμα έχασε πια το νόημά της.
Αλλά η πραγματική είδηση ήταν αλλού.

πρώτη φορά

ήρθα κι εγώ

στο καινούργιο παιχνίδι
στο νέο μέσο.

άχαρο βέβαια
μόλις που ξεκινάω να συλλαβίζω ως μπλογκέρ και
στις πρώτες τρεις λέξεις η μία να είναι "εγώ".
- στις τρεις η μία δώρο.
έτσι δεν μαζεύουν και οι καινούργιες πιτσαρίες κόσμο;

καλώς με.