Ticket to ride
φωτό: ζέλιγκ, Γαλλία, 2005Η Β. είναι γύρω στα 45. Δουλεύει ως καθαρίστρια στο δημόσιο και ζει σε μικρή πόλη της επαρχίας. Η φύση δεν την προίκησε με ομορφιά αλλά με μια αγνή καρδιά.
Ο πρώτος της άντρας την χτυπούσε και αναγκάστηκε να τον χωρίσει. Η ατυχία αυτή δεν τη λύγισε. Προσπάθησε ξανά και αυτήν τη φορά ο δεύτερος άντρας της ήταν καλός μαζί της. Είχε όμως μια εύθραυστη υγεία και όταν πέθανε άφησε τη Β. μόνη της για δεύτερη φορά.
Για πολλή καιρό ήταν καταβεβλημένη έχοντας αφήσει τον εαυτό της στην τύχη του. Βρίσκει τη δύναμη όμως μέσα από τη δουλειά και τους συναδέλφους να ξαναρχίσει τη ζωή της.
Αυτή τη φορά η παρηγοριά και η παραμυθία είναι τα ταξίδια.
Ταξίδια που ποτέ δεν έκανε πριν στη ζωή της.
Γυρίζει στα ελληνικά νησιά, στην Ευρώπη, στην Τουρκία. Πάντα με τους περιγιητικούς συλλόγους της πόλης της.
Η Β. είναι ένας απλός άνθρωπος.
Και δε βγάζει ποτέ τα μαύρα.
Για πολλή καιρό ήταν καταβεβλημένη έχοντας αφήσει τον εαυτό της στην τύχη του. Βρίσκει τη δύναμη όμως μέσα από τη δουλειά και τους συναδέλφους να ξαναρχίσει τη ζωή της.
Αυτή τη φορά η παρηγοριά και η παραμυθία είναι τα ταξίδια.
Ταξίδια που ποτέ δεν έκανε πριν στη ζωή της.
Γυρίζει στα ελληνικά νησιά, στην Ευρώπη, στην Τουρκία. Πάντα με τους περιγιητικούς συλλόγους της πόλης της.
Η Β. είναι ένας απλός άνθρωπος.
Και δε βγάζει ποτέ τα μαύρα.
2 σχόλια:
Και δε βγάζει ποτέ τα μαύρα.
Είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, τα μαύρα ρούχα των γυναικών του τόπου μας με συγκλονίζουν. Η μια γιαγιά μου δεν τα φόρεσε ποτέ της, την δεύτερη γιαγιά μου την θυμάμαι να τα φορά πάντα. Το μαύρο του πένθους, της μνήμης και της αγάπης. Χρόνια πολλά φίλε μου.
Σ' ευχαριστώ πολύ. Το "φίλε μου" με συγκινεί πολύ όταν το ακούω.
Δημοσίευση σχολίου