Πέμπτη, Φεβρουαρίου 25, 2010

Ο Clint Eastwood δε φορά ροζ


Εδώ και λίγο καιρό διαπίστωσα ότι περνάω μια Clint Eastwood περίοδο.
Βλέπω τις ταινίες του Clint Eastwood τη μία μετά την άλλη. Έχω ξεκινήσει με τις πιο πρόσφατες και πηγαίνω προς τις παλιότερες που έχει σκηνοθετήσει ή παίξει. Με θρησκευτική προσήλωση.

Δεν είχα δώσει σημασία σε αυτό, μέχρι που διάβασα το ωραίο ποστ του λύκου με τα 7 κατσικάκια, που γράφει: "Οι άνθρωποι, μη τολμώντας να αποκαταστήσουν τη σχέση τους με τις σκιώδεις πλευρές τους, τις προβάλλουν στους ηθοποιούς του κινηματογράφου. Έτσι, λαμβάνοντας συμβολική ικανοποίηση, στερούν από τον εαυτό τους την πραγματική αντιμετώπιση των σκιωδών πλευρών του είναι τους".

Και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι τί έχει ο Clint που δεν έχω εγώ; Τί αναζητώ στις ταινίες του; Τί κρύβει η σκιώδης πλευρά μου;
α) Να θέλω να τους σκοτώσω όλους; Καλό ακούγεται αλλά είμαι λίγο μεγάλος για επαναστάτης.
β) Να μιλάω λίγο και να είμαι ο βαρύς της παρέας; Μπα, είμαι το ακριβώς αντίθετο. Μην πάμε και κόντρα στη φύση.
γ) Να είμαι γοητευτικά αρρενωπός; Αυτό μου ακούγεται καλύτερο, πιο χρήσιμο. Ε, αυτό θα είναι.

Το βρήκα. Αυτό μάλλον μου λείπει. Αυτο είναι. Χα! Δηλαδή καταπιέζω τη θηλυκή πλευρά μου, δεν το αντιμετωπίζω και προβάλλω αυτή την αδυναμία στο σινεμά και στον Clint. Είναι ολοφάνερο πια. Είναι ολοφάνερο τί είναι αυτή η Clint Eastwood περίοδος.

Δεν ανησυχώ.
Και ο Πικάσο
είχε
την ροζ περίοδό του.